Door een Nederlander die ergens in de vorige eeuw in Suriname is geboren, is een aantal opmerkelijke uitspraken gedaan in een bekende Nederlandse krant. De man is bekend en geliefd in Nederland, omdat, naar wordt gezegd, hij een fan is van de ‘witte man’. Zijn populariteit heeft te maken met de frequentie waarmee hij zichzelf afvallig is, want Adjiedj Bakas is een Hindoestaan naar eigen zeggen. De man vermeldt wel zijn geboorteplek wanneer hij zijn bio-gegevens vermeldt, maar alleen om interessant te zijn en geld ermee te verdienen. Als hij Suriname afvallig moet zijn om boeken te verkopen of zalen te vullen, dan zal hij niet schromen om het te doen. Het is een levensstijl en je moet het kunnen, alles verkopen wat te verkopen valt. Bakas is irrelevant als het gaat om Suriname en zaken die in Suriname afspelen. Hij kan geen rol vervullen in Suriname, niet in dit leven. De opmerkingen die hij over Suriname heeft gemaakt zijn opmerkelijk, niet omdat het iets met waarheden of onwaarheden heeft te maken. Ze zijn interessant, omdat het iets te maken heeft met verbittering en een verwijdering die niet te repareren is met een reis naar het geboorteland. Bakas wordt aangeduid als schrijver en een trendwatcher, iemand die in de toekomst kijkt en voorspelt hoe dingen anders zullen gebeuren. Hij wordt door (wit) Nederland gevraagd om zwarte mensen af te maken, en wanneer hij dat doet wordt hij de hemel in geprezen. Adjiedj is een platte Hindoestaanse versie van het Urdu-woord ‘Aziz’ dat iets als ‘geliefd’ betekent en het verraadt een moslimachtergrond. Blijkt dat de schrijver een moslimvader en hindoemoeder als ouders heeft (gehad), maar dat men uiteindelijk toch christen is geworden. In zijn recente interview doet de schrijver voorkomen alsof hij een ‘hindoe’ is, kennelijk bedient hij zich van een bepaald jargon uit een bepaalde kring waar het niet uitmaakt of men moslim, hindoe of een sikh is, omdat het allemaal ‘een pot nat zou zijn’. Dat is wat het gehoor van Adjiedj apprecieert. In het betreffende artikel in de Volkskrant zegt de schrijver dat Suriname geregeerd wordt door 20 families en daarom moeten Surinamers die in Nederland zijn terechtgekomen niet klagen over discriminatie. Als je niet tot de 20 families behoort kan je niets bereiken in Suriname. Adjiedj zegt dat hij alles wat hij nu weet, dus in principe zijn hele wezen, te danken heeft aan bakra’s: zij en alleen zij hebben hem gemaakt. Het probleem is alleen dat het niet met blote ogen te zien is dat Adjiedj door bakra’s is gemaakt. Toen Adjiedj 18 jaar was vertrok hij uit Suriname en wist hij niets, alles leerde hij in Nederland, zelfs hoe hij een broek moest aantrekken. De schrijver heeft een vertekende beeld van migranten, hij zegt dat in hun land van herkomst ze nooit zouden bereiken wat ze in Nederland hebben bereikt. Adjiedj wil Nederlandse burgers die (in Nederland geboren zijn en) klagen, waaronder dus ook Surinamers, terugsturen naar het land van hun voorouders. Waar zal hij de klagende Nederlanders sturen waarvan de voorouders in Nederland zijn geboren? Uit het verhaal van Adjiedj blijkt dat hij van oordeel is dat veel mensen die op hem lijken in de werkloosheidsuitkeringen zitten. Deze uitkeringen worden volgens de schrijver betaald door ‘hardwerkende blanke mensen’, waarmee hij suggereert dat de mensen die op hem lijken geen belasting betalen, bijvoorbeeld omdat ze de belasting ontduiken. Adjiedj vindt dat remigranten in Nederland het best vrienden kunnen worden met bakra’s en niet met mensen met een gemeenschappelijke achtergrond. De schrijver vindt kennelijk dat iemand die bruin is pas menselijke waardigheid krijgt wanneer hij zich omringt met witte mensen. Een vriendengroep van zwarte mensen is een ‘Surinaams gettootje’ volgens hem. Adjiedj wordt rijk van de identity politics, maar hij wil het zogenaamd ook ontwijken. Hij zegt van een gewoonte te weten bij Nederlanders dat ze hun familieleden die in Suriname begraven willen worden al voordat ze overlijden, op het vliegtuig worden geduwd naar Suriname, want dat zou goedkoper zijn. Adjiedj weet dat Surinamers gieriger zijn dan Nederlanders, welke definitie hij aan gierig geeft blijkt niet uit zijn interview. Hij zegt dat zijn oma vond dat ‘negers’ geen mensen waren, maar hij verzwijgt wat zijn ouders daarvan vonden. Dat is niet interessant voor zijn verhaal. De schrijver heeft alles van witte mensen geleerd, maar hij noemt zich ‘deels vernegerd en deels verkaasd’. De onderwijzervader van Adjiedj werd toen hij 10 jaar was ontslagen en hij werd een agressieve alcoholist. En dan volgt ten slotte een aanklacht tegen de Hindoestaanse man zoals Adjiedj ze heeft gekend. We delen deze opmerkingen met u, omdat het duidelijk is dat mensen die niets te maken hebben met ons, het soms toch niet kunnen nalaten om het te hebben over Suriname, terwijl ze pretenderen veel groter dan Suriname te zijn. De uitbuiters van Suriname zitten niet alleen in Suriname, maar zelfs ver buiten de landsgrenzen.
