Voor de typische Surinaamse burger begon Kerst niet met sneeuw of open haarden, maar met hitte, files en lange boodschappenlijsten. De dagen ervoor waren gevuld met zoeken naar betaalbare kip, rijst en drank, terwijl de prijzen elke winkelgang hoger leken te worden. Toch werd er gelachen, want klagen hoort erbij, maar samen eten is heilig.
Kerstavond betekende voor velen een schoon huis, zachte muziek en een tafel die misschien niet vol luxe stond, maar wel vol verhalen.
Oma vertelde weer hetzelfde verhaal van “vroeger was alles beter”, vader mopperde over politiek, en moeder probeerde iedereen tot rust te manen. Kinderen wachtten niet op cadeaus onder een boom, maar op eten, vuurwerkgeluiden in de verte en het recht om langer op te blijven.
Op Eerste Kerstdag was de kerk voor sommigen een vaste halte, voor anderen een gedachte. Wat iedereen deelde, was het besef dat Kerst meer is dan woorden van leiders of glanzende toespraken. Het is dat ene moment waarop zorgen even worden geparkeerd, men samen eet, bidt, lacht en hoopt dat het volgend jaar iets lichter zal zijn.
Zo vierde de Surinamer Kerst: eenvoudig, warm, soms zwaar, maar nooit alleen.