We hebben net de Kerstdagen achter de rug en omdat de oudejaarsviering zo dicht erop zit, gaat de universele boodschap van deze dagen daardoor verloren. De nadruk ligt teveel op de commercie en het plezier en de losbandigheid van de oudejaarsviering.
Inmiddels zien we dat de straten zeer druk zijn en er zeer onvoorzichtig wordt gereden op straat met relatief meer aanrijdingen. Verkeersdeelnemers zijn relatief meer bezopen en er worden veel kansen genomen. Aan de regering, de kerkelijke gemeenschap (niet alleen de christelijke) en aan bedrijven is er de plicht om de universele boodschap meer dominantie te geven in het publieke domein dan tot nu toe het geval is. Dat kan men doen door bijvoorbeeld liefdadigheid en manifestaties van structurele naastenliefde, bijvoorbeeld gericht op de weeskinderen van Suriname en onze mensen met een beperking. Aan de media de taak om veel aandacht aan deze activiteiten te besteden.
Het is een goede zaak dat de regering van Suriname (de ministeries) ervan af heeft gezien om belastingmiddelen te besteden aan zuipen en dansen. Suriname is nog steeds een ontwikkelingsland waar burgers niet kunnen rekenen op een goed functionerende openbare volksgezondheid. Burgers gaan wellicht dood aan het zwaar haperende systeem van volksgezondheid. De financiering van het systeem is een groot probleem, maar de oplossing is simpel. Laat de staat een enkel bedrag inhouden bij iedereen die onderneemt of een baan heeft en laat men een deel van de government take ook bestemmen voor een grote pot: van de openbare gezondheidszorg: niet alleen curatief maar ook veel preventief.
Alle kosten van gezondheidszorg worden gedragen door de staat. Burgers zijn dan niet meer verplicht om een ziektekostenverzekering te hebben. Men kan hooguit een aanvullende verzekering nemen om bijvoorbeeld bij hospitalisatie niet te liggen in 3e maar in 1e klasse. Dat systeem zou al bestaan in Guyana en Trinidad. Alle kosten voor gezondheidszorg, van consulten, behandelingen, therapieën, medicijnen, medische ingrepen en prothesen en hulpmiddelen is ten laste van de staatsbegroting. De overheid betaalt alles.
Aan de andere kant gaat de overheid agressiever op zoek naar de belastingmiddelen. Iedereen met inkomen betaalt een premie en ook bij de benzinepomp wordt een paar centen opgehaald per verkochte liter.
Het is duidelijk hoeveel miljoen de totale basiszorg (curatief en preventief) in Suriname kost. Dat moet op de begroting worden geplaatst.
Kortom, mensen lijden omdat de regeringen van Suriname door waarschijnlijk gebrek aan degelijk management niet in staat zijn door proactief handelen, een goed zorgsysteem neer te zetten. De uitkeringen aan de ouden, de chronisch zieken, de armen en de mensen met een beperking zijn symbolisch. Ze zijn er om een hongerdood te sterven. Dit alles maakt dat er totaal geen aanleiding is voor degenen die dit alles moeten organiseren, de werkers van de regering, om van eindejaar een feest te maken.
Maar al zou het goed gaan, het past niet bij goed bestuur om geld te besteden aan feesten zoals in een discotheek. Wij vinden dat het maximaal kan gaan tot goede kerstpakketten voor de ambtenaren en een goede lunch. De ministeries moeten, als er een budget is en er wat overblijft, juist een gebaar maken naar weeshuizen en andere opvanginstellingen. Ambtenaren mogen daarvoor best wel ook in hun eigen zak gaan, uit dankbaarheid dat ze ten koste van belastingmiddelen in dienst zijn gehouden ondanks de noodzaak om zoveel ambtenaren in dienst te houden niet altijd aantoonbaar is.
De kerstdagen en de dagen eromheen draaien om het leven en het werk van Jezus Christus. De traditioneel-christelijke benadering van Jezus is de visie van de (orthodox-christelijke) traditie van het christendom, namelijk dat hij de Zoon van God is en daarmee deel uitmaakt van de goddelijke drie-eenheid of triniteit. In de traditioneel-christelijke benadering wordt Jezus aangeduid als Jezus Christus; soms ook als Jezus de Messias. Het unitarisme is daarentegen een christelijke stroming die de leer van de goddelijke drie-eenheid verwerpt. Het gaat hierbij om de opvattingen zoals die feitelijk in diverse kerkgenootschappen heersen. Dit staat geheel los van het historisch-kritisch onderzoek naar de historische persoon van Jezus.
De kern van Jezus’ boodschap, vaak de “Blijde Boodschap” genoemd, draait om de komst van Gods Koninkrijk, vergeving van zonden, liefde voor God en naasten, en de belofte van eeuwig leven door geloof in Hem, waarbij Hij zichzelf presenteert als de weg, de waarheid en het leven. Zijn boodschap omvatte oproepen tot een veranderd leven, dienstbaarheid, het zijn van “licht en zout” in de wereld, en benadrukte een persoonlijke relatie met God, de Vader, als eenheid. Jezus’ missie was het brengen van vergeving en het wegnemen van de last van zonden, zodat mensen verzoend kunnen worden met God. De centrale opdracht is om God lief te hebben boven alles en je naaste lief te hebben als jezelf, waarbij liefde het uitgangspunt is voor je handelen. Hij riep mensen op in Hem te geloven als de Zoon van God, die de weg naar God de Vader opent.
Jezus predikte dat het Koninkrijk van God nabij is en dat mensen een nieuw, gereinigd leven kunnen leiden, door te leven naar Gods wil. Jezus verklaarde zijn unieke goddelijke identiteit met uitspraken als “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven” en “Wie mij gezien heeft, heeft de Vader gezien”. Hij spoorde volgelingen aan om nederig en dienstbaar te zijn, en hun geloof zichtbaar te maken door hun leven en daden (het licht laten schijnen).