Minister David Abiamofo van Natuurlijke Hulpbronnen kondigde deze week opnieuw aan dat er een structurele aanpak nodig is voor ordening van de goudsector. Het klonk bekend. Té bekend. Want wie de toespraken van de afgelopen vijf jaar terugluistert, hoort vrijwel hetzelfde verhaal, slechts met andere jaartallen en dezelfde belofte aan het einde: “we zijn ermee bezig”.
De vraag die steeds luider klinkt: wat gaat de minister nú doen wat in vijf jaar niet is gelukt? De illegale goudsector is immers geen bijzaak, maar een miljoenenbusiness. Zo diepgeworteld dat hij door de hele keten loopt — van het binnenland tot de stad, van schop tot export.
Die keten begint bij kleine goudzoekers in afgelegen gebieden, vaak zonder vergunning. Zij leveren aan tussenpersonen die contant betalen. Deze tussenpersonen verkopen door aan opkopers, die het goud “witwassen” via administratieve trucs, exportkanalen of menging met legaal goud. Banken, wisselkantoren, transporteurs, leveranciers van brandstof en kwik: iedereen verdient een stukje mee. En wie verdient, stelt geen lastige vragen.
Opvallend is dat zelfs op politiek niveau belangen elkaar raken. Dat de partijvoorzitter van Abiamofo actief zou zijn in de sector, maakt het verhaal extra gevoelig. Niet illegaal misschien, maar wel symbolisch voor het grotere probleem: wie snijdt in een systeem waar ook bekenden aan verdienen?
Zowel onder Desi Bouterse als onder Chan Santokhi is in vijftien jaar tijd weinig fundamenteels veranderd. Niet omdat men het niet wist, maar omdat echte actie pijn zou doen — economisch én politiek.
De illegale goudsector brengt relatief meer geld in omloop dan de gevestigde maatschappijen. Zolang iedereen in de keten verdient, stoort niemand zich echt. En de milieuschade? Die mag wachten. Die “lost zich toch nooit op”.
Dus wordt er gepraat. Nog een commissie. Nog een roadmap. Nog een persmoment. En zo rijdt men rustig de rit uit, terwijl het goud blijft stromen — ongeordend, ongehinderd en vooral: ongehinderd door woorden.