Mariana was achttien toen ze uit Boa Vista vertrok. Een vriendin beloofde haar “werk in een hotel in Paramaribo.” Drie dagen later zat ze opgesloten in een kamer zonder paspoort.
Haar verhaal is geen uitzondering. Vrouwen uit Brazilië, Venezuela en andere landen worden gelokt met mooie beloftes, maar belanden al snel in schuldslavernij. Hun “manager” houdt hun documenten vast en zegt: “Je werkt dit af.”
De grens tussen vrijwillig en gedwongen is vaak flinterdun. Mariana dacht dat ze zou werken in een hotel, maar werd gedwongen om te verkopen wat ze niet wilde. De waarheid bleek anders: er was geen hotel, alleen een keten van controle en uitbuiting.
Mariana ontsnapte via een klant die alarm sloeg bij de politie. Ze werkt nu in een restaurant, maar de angst is niet verdwenen. “Ik kijk altijd achterom als er een auto stopt”, zegt ze. “Ik wil gewoon bestaan zonder prijskaartje.”
Het is een wereld waarin de belofte van een beter leven snel verandert in een gevangenis, maar de hoop op vrijheid blijft.
Disclaimer:
Dit verhaal is gebaseerd op waargebeurde ervaringen. Namen en locaties zijn aangepast om de veiligheid van betrokkenen te waarborgen.