De onvrede binnen de VHP wordt met de dag sterker, al blijft die onrust grotendeels binnenskamers. Partijleden fluisteren dat sinds de verkiezingsnederlaag van mei 2025 de kritiek op voorzitter Chan Santokhi flink is toegenomen. Hij zou, zo klinkt het steeds vaker, verantwoordelijkheid moeten nemen voor het verlies en de weg moeten vrijmaken voor een frisse, nieuwe koers binnen de partij.
Naar buiten toe houdt men zich stil, maar intern gonst het. Namen van mogelijke opvolgers circuleren — Asiskumar Gajadien, Dew Sharman, Krishna Mathoera en Mahinder Jogi — zonder dat iemand hardop durft te zeggen dat hij of zij kandidaat is. Zoals dat gaat in de Surinaamse politiek, blijft men diplomatiek bescheiden: “Ik denk niet dat ik beschikbaar ben, maar als de partij het vraagt…” Een zin die in werkelijkheid zoveel betekent als: Ik ben beschikbaar, maar ik wil netjes lijken.
Wat insiders vooral dwarszit, is dat Santokhi de afgelopen maanden opvallend solistisch opereert. Hij voert campagne via zijn persoonlijke Facebookpagina, zonder brede partijbetrokkenheid. Volgens partijleden is dit dezelfde bestuursstijl die de afgelopen vijf jaar voor frustratie zorgde: belangrijke beslissingen binnen een kleine vertrouwenskring, terwijl de rest van de partij buitenspel stond.
Analyse van politiek deskundige R.S. Sewradj
“De VHP staat op een kantelpunt”, zegt Sewradj. “Het gaat niet alleen om wie de volgende leider wordt, maar welk type leiderschap de partij nu nodig heeft. Santokhi staat onder druk, maar hij is nog niet uitgespeeld. De ALV van 2026 wordt het moment van waarheid.”
Ondanks de interne ruis blijft de VHP volgens kenners een sterke politieke factor — een partij die vaker een val incasseerde, maar telkens weer wist op te staan.