Een taxichauffeur zegt vaak dat zijn werk voelt als een documentaire die nooit stopt. Elke dag stappen er mensen in die samen de samenleving weerspiegelen. Soms zit er een zakenman achterin, strak in pak, gehaast en met een laptop op schoot. Even later volgt een moeder met drie kinderen, waarvan één vraagt: “Meneer, verdient u veel geld met taxi rijden?” De chauffeur glimlacht en antwoordt zacht: “Ik verdien verhalen.”
Er zijn ook momenten van rauwe emoties. Een jong stel stapte ooit in, net na een ruzie. De stilte was zo zwaar dat de chauffeur zijn eigen adem hoorde. Bij het uitstappen fluisterde de vrouw: “Misschien was dit ons laatste gesprek.” Zulke ritten blijven hangen.
Toeristen brengen weer kleur. Een Duitse bezoeker vertelde enthousiast hoe hij voor het eerst roti had gegeten, terwijl een Franse reiziger verward vroeg naar de “waterkant” en eindigde lachend aan de rivier in plaats van op de boulevard.
Politici, studenten, feestgangers, ouderen – allemaal nemen ze voor een paar minuten plaats in die rijdende kamer. De chauffeur vat het zelf mooi samen: “Mijn taxi is een spiegel. Alles stapt in, alles stapt weer uit. En ik ben de enige die het hele beeld ziet.”