Weet u wat mij werkelijk verbaast? We leven in een land waar we met speurhonden, metaaldetectors en een historisch woordenboek op zoek gaan naar schuldigen uit 1712, terwijl de mensen die ons vandaag plukken als een rijpe pompelmoes gewoon in de auto met zwaailichten voorbij rijden — en wij nog vriendelijk zwaaien ook.
“Hij moet excuses maken voor wat zijn voorouders deden!”, roepen we. Maar voor wat onze leiders nú doen? Ach, dat schuiven we onder het tapijt. Dat tapijt overigens, dat al bol staat van de rommel: dure broodprijzen, sardinestress, medische rekeningen die lijken op hypotheekaanvragen, en salarissen die verstoppertje spelen.
De burger van vandaag is net een trotse archeoloog: gespecialiseerd in het aanwijzen van antieke daders, terwijl de moderne daders lekker op het balkon staan te wuiven. We eisen herstelbetalingen voor eeuwenoude pijn, maar de pijn van vandaag — veroorzaakt door de mensen die we zélf gekozen hebben — behandelen we alsof het een lichte verkoudheid is.
“Geef ze tijd”, zeggen we dan. Natuurlijk, tijd genoeg! Tijd om te reizen, toespraken te houden, linten door te knippen — en af en toe te vergeten dat er onder dat lint een bevolking leeft.
Maar hé… laten we vooral blijven vechten tegen de geesten van het verleden. De geesten van het heden zijn toch te druk bezet met regeren.