Suriname schuift langzaam maar zichtbaar naar een tijd van meer luchtigheid. Waar Sinterklaas ooit een vanzelfsprekend kinderfeest was, werd het tijdens de militaire dictatuur iets dat in stilte, achter gesloten deuren, moest plaatsvinden. Angst, avondklok, willekeur en terreur hadden een lange schaduw geworpen — zelfs over iets onschuldigs als de komst van de Sint. Ouders fluisterden, scholen durfden niets te organiseren, en kinderen leerden vroeg dat sommige dagen niet gevierd mochten worden.
Ook in de jaren onder opeenvolgende NDP-regeringen bleef het feest op de achtergrond. Niet verboden, maar wel ondergedompeld in politieke polarisatie, economische zorgen en een cultuur waarin traditie soms plaats moest maken voor overleven.
Nu zien we iets opmerkelijks: Sinterklaas keert terug in het straatbeeld, op scholen, in buurten. Niet als politieke daad, maar als menselijkheid. Als een herinnering dat een samenleving ook laadkleppen nodig heeft — momenten waarop kinderen gewoon kind mogen zijn.
Betekent dit dat de NDP onder Jennifer Simons verandert? Misschien. Simons, jarenlang een prominente speler binnen de partij, lijkt zich in haar huidige leiderschap bewuster te tonen van sociale verbinding en publieke rust. De maatschappij verlangt geen politieke kleur in kinderfeestjes, maar wél een bestuur dat ruimte biedt voor vreugde.
Sinterklaas is terug. Niet door een partij, maar door de behoefte van mensen aan normaal leven.