De vlaggen zijn opgeborgen, de straten zijn leeggestroomd en de Koninklijke glimlach is inmiddels een herinnering. Maar voor duizenden gezinnen begint nu opnieuw de werkelijke week: een week waarin een brood duurder voelt, een gascilinder zwaarder op de schouders drukt en elke winkelbezoek een rekensom is.
âWillem en MĂĄxima kwamen, zagen en vertrokken⊠maar wij blijven achter met dezelfde problemenâ, verzucht een moeder in Sardien, die haar boodschappen halveert om het weekend door te komen.
Want de cijfers liegen niet. Alleen al in oktober stegen de prijzen met 11,9%. Dat betekent dat het salaris waarmee men gisteren nog net rondkwam, vandaag zichtbaar minder koopkracht heeft.
Voor paramedische dienstenâzoals fysiotherapie, tandheelkundige controles, opticienbezoeken, logopedie en laboratoriumonderzoekenâmoesten burgers zelfs 115,7% mĂ©Ă©r betalen. In de praktijk houdt dit in dat basiszorg onbetaalbaar wordt, afspraken worden uitgesteld en gezondheidsproblemen verergeren voordat iemand hulp zoekt.
Kinderkleding werd 20,2% duurder, een pijnlijke stijging in een land waar veel gezinnen Ă©Ă©n loon moeten rekken over meerdere monden. Een kind dat een nieuwe broek nodig heeft, betekent nu dat een ouder een maaltijd overslaat.
Voeding, belegde broden, snacks (+19,9%), vervoer (+15,3%), huisvesting en nutsvoorzieningen (+14,6%) drukken het zwaarst op de loontrekker. De gevolgen zijn voorspelbaar: minder sparen, minder gezonde voeding, meer schulden en groeiende sociale spanning.
Voor de regering is dit een harde confrontatie. Terwijl beloofd werd dat voeding en gezondheidszorg beter beheersbaar zouden worden, laten de cijfers het tegenovergestelde zien. Het vertrouwen brokkelt en de politieke druk neemt toe.
President Simons staat nu voor een keuze: gerichte prijsinterventies, tijdelijke voedsel- en zorgsubsidies, loonaanpassingen of stille sociale explosie. De realiteit van de burger wacht niet op protocollen of staatsbezoeken. Zij rekent elke dag opnieuw afâletterlijk en figuurlijk.