In Paramaribo gonst het: het koningspaar is er, maar de VHP niet—althans, niet zichtbaar. Terwijl president Jennifer “Ik-was-toch-anti-NL-maar-nu-niet-meer” Simons straalt op het podium, zitten de gele zwaantjes van de VHP binnenskamers hun eigen nieren op te vreten.
Zelfs Mellisa—gewoonlijk de koningin van de camera-hoek—moet dit keer toekijken via het raam, alsof ze op een “VIP maar dan zonder de V”-ticket staat.
Chan, eens de prins van Oranjeplein, kijkt mistroostig toe hoe een verkiezing die hij “gewonnen had” alsnog door zijn vingers glipt. Hoogmoed, protocol, misrekening—het hele pakket. Het is alsof karma een koninklijke uitnodiging had ontvangen.
Want wie staat nu centraal? Simons. De vrouw die ooit—in Bouta-tijden—de microfoon kapot schreeuwde over Nederlandse bemoeienis. En kijk nu: zij wandelt, glimlacht en schudt handen alsof ze in paleis Huis ten Bosch geboren is.
De VHP had het hele draaiboek verwacht te dirigeren. Maar het script veranderde, de hoofdrollen werden herschreven, en Chan kreeg de bijrol van “man die buiten beeld staat, net naast de lantaarnpaal”.
De moraal?
In de politiek is er geen protocol, alleen momentum. En wie het moment mist, kijkt via de televisie naar een show die hij dacht te presenteren.