In scherpe bewoordingen kan worden gesteld dat enkele ministers in het kabinet-Simons blijven uitblinken in één ding: krokodillentranen produceren zodra hen wordt gevraagd naar hun visie op de toekomst. In plaats van beleid, plannen of hoopvolle richting, serveren zij het volk telkens opnieuw een dunne soep van verwijten aan de vorige regering — vaak zonder enige onderbouwing.
Het systematisch doseren van vermeende malversaties is inmiddels een standaardrecept geworden, een politiek schild om achter te schuilen wanneer echte antwoorden ontbreken.
Deze ministers lijken te vergeten dat zij geen onderzoeksinstantie zijn. Toch spelen zij graag politieagent, rechter én verslaggever tegelijk. Ze roepen beschuldigingen, wapperen met halve informatie en verwachten dat het publiek applaudisseert. Maar zo werkt staatsbestuur niet. Echte onderzoeken horen op het bord van het Openbaar Ministerie, niet bij wat in de volksmond steeds vaker “plastic ministers” worden genoemd: lichtgewicht bestuurders die wel geluid maken, maar geen gewicht hebben.
Het volk heeft geen behoefte aan theater. Het heeft leiderschap nodig. Richting, stabiliteit, visie. Tot die dag aanbreekt, blijven deze ministers vooral demonstreren dat ze luid kunnen klagen — maar pijnlijk weinig kunnen leiden.