Een burger lucht zijn hart
Ik hou er niet van om mijn mening op Facebook te gooien, maar vandaag voelde anders. Wat ik zag, deed me pijn. Het plein zag er prachtig uit, het defilé was indrukwekkend, de Waterkant schitterde alsof het speciaal gepoetst was voor ons 50 jaar Srefidensi. Maar dan… 2,5 uur wachten. In de brandende zon. Troepen uit binnen- en buitenland, gewone burgers, ouderen, kinderen, gasten die speciaal waren gekomen. Iedereen stond daar maar — zwetend, puffend, zoekend naar schaduw.
En voor wat? Slechte organisatie. Geen verantwoordelijkheid. En ja, het voelt alsof je land, je president en je gasten daarmee voor schut worden gezet. Dat doet pijn, omdat ik zoveel van Suriname hou.
Maar ik wil geen dag vol trots veranderen in bitterheid. Dus ik adem uit, zet mijn frustratie even weg en kies voor wat écht telt: de mensen die hard werken, het land dat ik liefheb, en de hoop dat we leren.
Want Srefidensi vieren begint met respect én verantwoordelijkheid.