Voor onze reeks rond 50 jaar onafhankelijkheid spreken we vandaag met Mitchell. Hij is personal trainer en gymleraar, geniet van het leven en iemand bij wie het Surinaamse ritme nog altijd door de aderen stroomt, ook al woont hij tijdelijk in Nederland.
Als tiener won hij een gedichtenwedstrijd met het mooie gedicht “Mijn Land, onze culturen”,. Een deel uit zijn winnende gedicht van 2010 vormt nu het vertrekpunt voor een warm en open gesprek.
“Mijn Land, onze culturen”
Zoveel culturen, een natie,
dit verdient een staande ovatie.
De apintiedrum en de zoete klanken van de gamelan
getuigen van een vredige communicatie.
Suriname wat een pracht ben jij,
hoe zou de stand zijn,
zonder de liefde tussen jou en mij.
Jij blijft mijn trots, mijn melodie.
Een gele ster vormend
Onafscheidelijk als de vingers van een sterke hand
Samen staan we sterk
Suriname mijn uniek land
Als Mitchell terugkijkt op zijn winnende strofen, begint hij te lachen. “Ik was zestien! Ik wist wel dat ik talent had , maar nu voel ik die woorden echt diep in mijn soul.” De culturele rijkdom van Suriname noemt hij “een soort warme familie die je nooit verlaat.”
De apintiedrum en gamelan? Hij blijft even stil. “Dat geluid geeft de culturele diversiteit aan.”
In Nederland mist hij het soms, maar de band is onverwoestbaar. “Die liefde waar ik over schreef? Die loopt gewoon met me mee, elke dag.”
Vijftig jaar onafhankelijkheid betekent voor hem vooral trots. En hoop. “Als we blijven geloven in wie we samen zijn, dan wordt de toekomst alleen maar mooier.”