Ken je dat gevoel, dat je geest ineens niets of niemand meer lijkt te verdragen? Alsof iets in je binnenste zegt: “Genoeg.” De drukte, de politiek, de eindeloze beloftes die nooit worden nagekomen – alles voelt zwaarder. Zelfs gesprekken die ooit luchtig waren, klinken nu leeg.
In Suriname, waar we gewend zijn om ‘te dragen’, begint steeds meer mensen hun geduld te verliezen. Niet uit onverschilligheid, maar uit vermoeidheid.
We worden geconfronteerd met stijgende prijzen, gebroken vertrouwen, en een samenleving waarin het lijkt alsof de sterkste overleeft. Maar misschien is dit afwijzen geen zwakte, maar een teken van groei. Onze ziel wil geen energie meer verspillen aan wat niet klopt. Ze verlangt naar rust, echtheid, eenvoud — naar mensen en situaties die voeden in plaats van uitputten.
Soms betekent verandering gewoon: stoppen met tolereren wat ooit normaal leek. Misschien is dat precies hoe heling begint.