Er was een tijd dat ik mezelf trots een workaholic noemde. Jong, gedreven, altijd “aan”. Mijn telefoon ging 24/7 mee, zelfs naar familiefeesten. Vrije dagen? Vakantie? Dat waren woorden voor anderen. En eerlijk… ik vond het niet erg. Ik werkte voor mezelf, ik kende geen baas – alleen deadlines, ambities en de adrenaline van altijd bezig zijn.
Maar nu, op mijn 70e, begrijp ik eindelijk wat zoveel ambtenaren al die jaren bedoelden wanneer ze spraken over rust. Echte rust. De telefoon gaat niet meer mee op vakantie. En als hij wél afgaat, vraag ik mij af: begrijpen mensen niet dat ook ik rust nodig heb? Dat niet elke minuut voor werk bedoeld is?
Expertstandpunt:
Langdurig werken zonder herstel is geen bewijs van toewijding, maar van roofbouw. Volgens arbeidssociologen raakt het lichaam na jaren van constante paraatheid gewend aan stress als normale toestand — totdat het stopt. Vaak te laat. Rust is niet alleen een pauze; het is onderhoud, herstel en zelfbehoud.
Ik kwam laat tot die ontdekking, misschien té laat. Daarom dit commentaar: werk geeft waarde, maar rust geeft leven. Wie altijd bereikbaar is, is nooit echt aanwezig. En daar valt uiteindelijk niemand mee te winnen.