De voortdurende onvrede onder leerkrachten over hun salaris en werkomstandigheden blijft de politieke arena beheersen. Parlementariër Cedric van Samson (VHP) heeft echter de veelgehoorde vergelijking tussen de schadeloosstelling van politici en het loon van onderwijsgevenden van tafel geveegd. Volgens hem is die vergelijking “emotioneel”, “onjuist” en vooral een teken dat het grotere plaatje niet wordt gezien.
Van Samson benadrukte tegenover TBN dat de salarissen van Assembleeleden, ministers, rechters en de president eenvoudigweg bij wet zijn vastgesteld. Niet door politieke willekeur, maar door een juridisch raamwerk dat de machtsverhoudingen regelt tussen de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht.
Peren en citroenen
“Wanneer leerkrachten die vergelijking maken, dan vergelijken ze citroenen met appelen en peren”, zei hij. Hij stelde dat onderwijsgevenden zouden moeten begrijpen dat hun positie, net als die van andere strategische groepen, niet door protest alleen verandert maar door een wettelijke verankering. De parlementariër verwijst daarbij naar het concept van strategische groepen, zoals ooit uitgelegd door oud-president Jules Wijdenbosch.
De Covid-19-pandemie maakte volgens hem opnieuw duidelijk welke sectoren de ruggengraat vormen van het land: veiligheid, onderwijs en zorg. Politie en militairen moesten extra uren draaien om maatregelen te handhaven; leerkrachten moesten hun volledige lespraktijk herzien voor afstandsonderwijs; verpleegkundigen stonden twaalf tot zestien uur per dag op de been om levens te redden. “Dit zijn aparte groepen die structureel beschermd moeten worden door de wet”, aldus Van Samson.
Emotie
Toch ontbreekt volgens hem het fundamentele inzicht bij delen van de beroepsgroepen zelf. “Zolang men zich laat leiden door emotie en achter mensen aanloopt die massaal ontslag voorstellen, gaat het doel nooit bereikt worden.”
Hij benadrukt dat een wettelijk kader meer zekerheid biedt dan incidentele tegemoetkomingen of tijdelijke “ademruimte”. Want zelfs als de randvoorwaarden in het onderwijs worden verbeterd, blijft de kans bestaan dat ondergewaardeerde leerkrachten naar het buitenland vertrekken voor betere vooruitzichten. “Je blijft niet op een plek waar je geen toekomst ziet voor je kinderen”, zei hij.
Van Samson wees er verder op dat Assembleeleden zelf al eerder stappen hebben gezet, zoals de wet non-activiteiten die dubbele salarissen verbiedt. Hij vindt dat leerkrachten, verpleegkundigen en politieagenten eenzelfde wettelijke borging verdienen, maar dat het initiatief daarvoor moet komen uit de sector én via de vaste commissie Onderwijs.
“Als zij een ander model hebben waar de onderwijsgevenden vrede mee hebben, prima. Maar als je blijft vergelijken met Assembleeleden, dan is dit de enige route.”