Steeds meer leerkrachten laten hun ongenoegen horen. De loonstrook van november – zoals zoveel collega’s die ontvangen – toont hard aan hoe groot de kloof is tussen hun inzet en hun beloning. Met een netto bedrag rond de SRD 15.400 moeten zij rondkomen, terwijl zij dagelijks de basis leggen voor de toekomst van Suriname.
In gesprekken klinkt frustratie én vermoeidheid. Docenten vragen zich af hoe het mogelijk is dat volksvertegenwoordigers en regeringsleden zichzelf wél comfortabel hebben weten te voorzien, terwijl het onderwijzend personeel blijft worstelen met stijgende kosten, dure levensmiddelen en een koopkracht die jaar na jaar verder erodeert.
“Wij bouwen het land op, maar worden als laatste gezien”, klinkt het steeds luider in personeelskamers. De vergelijking met parlementsleden, die volgens velen riant worden gecompenseerd, wringt diep. De boodschap van de leerkrachten is duidelijk: waardering moet niet alleen in woorden worden uitgesproken, maar ook in loon en leefbare omstandigheden worden omgezet.
Hun oproep is geen aanval, maar een noodkreet — voor respect, rechtvaardigheid en een loon dat recht doet aan hun cruciale rol in de samenleving.