Over enkele dagen vieren we de 50-jarige onafhankelijkheid van Suriname. De Surinaamse vlag en het volkslied zijn daarbij belangrijke symbolen. De nationale vlag van Suriname is de vlag van de Republiek Suriname. Hij werd officieel in gebruik genomen op 25 november 1975, bij de viering in het sportstadion van het bereiken van de onafhankelijkheid van het land.
De kleuren van de vijf horizontaal lopende balken zijn respectievelijk groen, wit, (helder) rood, wit, groen. De groene kleur is samengesteld uit negen delen chromaatgroen en een deel wit. De (helder) rode kleur is samengesteld uit vier delen helder oranje (vermiljoenrood) en zes delen karmijnrood (geranium). De kleur van de vijfpuntige ster is geel. De gele kleur is samengesteld uit twaalf delen chromaatgeel en een deel wit. De hoogte en de lengte van de vlag verhouden zich als twee staat tot drie.
De vlag bestaat uit vijf horizontale strepen en in het centrum van de vlag bevindt zich een vijfbenige ster. Het middelpunt van de omschreven cirkel van de vijfpuntige ster ligt op de verticale middellijn van de vlag. Het hoogste punt van de vijfpuntige ster ligt eveneens op deze middellijn. De lengte van de straal van de omschreven cirkel is gelijk aan de breedte van de groene balk ofwel de helft van de breedte van de (helder) rode balk. De afstand tussen het hoogste punt van de ster en de bovenste rand van de (helder) rode balk is gelijk aan de afstanden van de twee laagst gelegen punten van de ster tot de onderste rand van de (helder) rode balk. Het rood symboliseert de vooruitgang en de strijd voor een beter bestaan; het wit staat voor vrijheid en gerechtigheid (vrede) en de kleur groen is symbool voor de vruchtbaarheid van het land. De ster symboliseert de hoop op een “gouden” toekomst oftewel, zoals scholieren wordt geleerd: eenheid.
Na de totstandkoming van het Koninkrijk der Nederlanden in 1815 werd de Nederlandse driekleur gebruikt in de kolonie Suriname. Er is sprake van een ontwerp voor de kolonie met de driekleur met in het witte vlak het wapen van Suriname, maar in de praktijk werd deze waarschijnlijk niet gebruikt. De vlag van de Gouverneur voor 1966 was de vlag van Nederland met witte cirkels in de linkerbovenhoek. Eenzelfde gouverneursvlag werd ook gebruikt door de Gouverneurs van respectievelijk de Antillen en Nederlands Nieuw-Guinea.
De regering Arron schreef in 1975, voor het uitroepen van de onafhankelijkheid, een wedstrijd uit voor het ontwerpen van een nieuwe vlag en staatswapen. Er kwamen 270 verschillende ontwerpen voor een vlag en 68 alternatieven voor een staatswapen. Drie van de vlaggenontwerpen kregen de voorkeur van de comité belast met de wedstrijd en keuze. Het eerste ontwerp had een groen veld met een rode driehoek, met haar basis langs de broekingzijde en de top in het midden van vluchtzijde. In het midden een groene diamant met gouden ster, vergelijkbaar met die in het staatswapen. Hoewel dit ontwerp door de commissie werd aangepast, viel het toch af in verband met de gelijkenis met de vlag van Guyana.
Het tweede ontwerp had strepen van groen, geel, rood, geel, groen, met het Surinaamse wapen op een wit paneel – veranderd in de afbeelding in geel silhouet van de armen tegen de rode streep.
Het derde ontwerp bestond uit vijf horizontale strepen en in het centrum van de vlag bevindt zich een zwarte ster op een centrale witte schijf stond. De verhoudingen tussen de vijf strepen verschilden ten opzichte van het tweede ontwerp. Dit ontwerp was gebaseerd op een ontwerp van Jack Pinas. Alhoewel hij de winnaar werd met zijn ontwerp. werd er nog wel aan het ontwerp gesleuteld. De in zijn ontwerp zwarte ster werd uiteindelijk veranderd in een gele ster. Hij was daar niet blij mee, en als tegemoetkoming werd hem aangeboden om de nieuwe vlag op 25 november 1975 te middernacht te hijsen. Hij bedankte hiervoor, waardoor uiteindelijk Frank Long Loy deze eer te beurt viel.
Uiteindelijk was het dus een samensmelting van de ster van de eerste vlag, de strepen van de tweede vlag en de verhouding van de streepbreedtes van de derde vlag die de voorkeur kregen als het nieuwe officiële ontwerp.
De nieuwe nationale vlag werd uiteindelijk op 21 november officieel gemaakt. Volgens de eerste president van Suriname, Johan Ferrier is de positie van de punten nog onderwerp van debat geweest en werd ervoor gekozen twee punten omlaag te richten: ‘met beide benen stevig op de grond’.
Opo Kondre Man (Nederlands: God zij met ons Suriname) is het volkslied van Suriname. De tekst werd in 1959 officieel vastgesteld door de Staten van Suriname (het toenmalige parlement) en bestaat uit een couplet in het Nederlands en een couplet in het Sranantongo. Het Nederlandse couplet wordt als eerst gezongen, gevolgd door het Surinaamse couplet. De tekst van het tweede couplet werd geschreven door de dichter Trefossa, pseudoniem van Henny de Ziel (1916-1975). Deze had de opdracht daartoe gekregen van de ministerraad van het toenmalige Nederlandse rijksdeel, in de persoon van minister Frank Essed. Hij heeft echter twee regels opgenomen uit de eerder geschreven tekst van J.A.G. Koenders (‘Papa’ Koenders).
De tekst van het eerste couplet is een bewerking van een couplet van het toen in gebruik zijnde onofficiële Surinaamse volkslied Suriname’s trotsche stroomen, in 1893 als zondagsschoollied geschreven door de Lutherse predikant Cornelis Atses Hoekstra. De Ziel vond de tekst te negatief en wijzigde vijf van de acht regels. In zijn voorgestelde bewerking luidde de vijfde regel ‘Strijdend houden wij in gedachten’, een verwijzing naar de geschiedenis van de slavenemancipatie in Suriname. In de officiële versie, die in 1959 werd vastgesteld, is het echter gewijzigd in ‘Werkend…’.
De gebruikte melodie is in 1876 gecomponeerd door Johannes Corstianus de Puy (1835 – 1924). Voor de nieuwe, officiële versie koos De Ziel aanvankelijk de compositie ‘Welkom’ van Johannes Nicolaas Helstone (1853-1927), maar die werd afgewezen door de Staten.