“Ze komen ’s nachts controle doen, maar niet altijd voor de wet”, zegt een vrouw van de Kwattaweg die anoniem wil blijven. De politie controleert vergunningen, maar soms wordt de controle zelf een onderhandeling. “Wie betaalt, mag blijven. Wie niet, moet sluiten.”
Sekswerk valt in Suriname in een juridisch niemandsland: niet legaal, maar ook niet officieel verboden. Daardoor is er ruimte voor willekeur en misbruik. Juristen noemen het een “grijs gebied dat zwart wordt zodra geld van richting verandert.”
Sommige agenten zien de vrouwen als overtreders, anderen als slachtoffers. In beide gevallen blijven ze machteloos, zonder wettelijk vangnet. Als er geweld is, durven velen geen aangifte te doen — bang voor spot, veroordeling of represailles.
De vrouw haalt haar schouders op: “De wetten zijn niet tegen ons, ze zijn gewoon niet voor ons.”
In een land waar recht afhankelijk is van relaties, wordt de nacht vaak eerlijker dan de dag.
Disclaimer:
Dit verhaal is gebaseerd op interviews en observaties uit de Surinaamse praktijk. Namen en locaties zijn veranderd om de veiligheid van betrokkenen te waarborgen.