- Artikel in de wekelijkse rubriek ‘Leven aan de rand’
Luz kwam uit Venezuela met één doel: geld verdienen voor haar zoon. Ze belandde in een pand in Paramaribo-Noord, met felle neonlichten en zware gordijnen die nooit echt sluiten. “Ik werk zes dagen, slaap één. Mijn zoon weet niet wat ik doe.”
Elke avond is een voorstelling — make-up, glimlach, parfum. Elke nacht eindigt in stilte en vermoeidheid. Soms schrikt ze wakker van een klant die te veel dronk of weigerde te betalen. Toch blijft ze, want teruggaan betekent honger.
Achter elke vrouw schuilt een verhaal: armoede, verraad, of een belofte die onderweg verdampte. De ramen verhullen meer dan ze tonen — verdriet, kracht, en de hoop dat morgen anders wordt.
Luz droomt nog steeds van een klein restaurant, “misschien in Nickerie, met empanada’s en muziek.”
Maar vanavond staat ze weer achter het gordijn, glimlachend in een wereld waar dromen slechts even ademen tussen één klant en de volgende.