Door de lens van haar telefoon en de foto’s in Dagblad Suriname kijkt Sandra naar de kleurrijke beelden van het jaarlijkse Food Festival. Mensen lachen, proeven, dansen. De lucht lijkt gevuld met geuren van exotische kruiden en geroosterde lekkernijen. Ze glimlacht — maar het is een glimlach die pijn doet. “Ik gun het ze”, zegt ze zacht. “Maar ik kan het niet betalen.”
Sandra werkt hard, elke maand weer, maar haar loon groeit niet. Wat ze verdient, gaat op aan huur, elektriciteit en eten voor thuis. “Extra uitgaven? Dat is luxe”, zucht ze. “Ik zou graag één keer gewoon ergens staan, zonder te rekenen of het wel kan.”
Terwijl anderen selfies maken met borden vol bami, roti, pom, friet en andere Surinaamse lekkernijen, blijft Sandra thuis, met een kopje thee. Ze bladert door foto’s online op de website van Dagblad Suriname — haar enige toegang tot de wereld van smaak en vreugde.
“Wat als er ooit een groot Food Festival komt”. droomt ze hardop, “voor wie niets heeft? Gratis, of bijna. Zodat ook wij kunnen lachen, dansen, proeven.”
Ze pauzeert even. Haar ogen vullen zich met tranen. “Dan pas”, zegt ze, “dan zouden we echt op de wereldkaart staan — als land dat niet alleen zijn rijkdom toont, maar zijn hart.”
Tot die dag blijft ze hopen. En kijken. Naar foto’s vol kleur, met een smaak die ze alleen kan dromen.