De strategische toenadering tussen Rusland en Venezuela markeert een geopolitieke verschuiving die verder reikt dan de regio zelf. Het herinnert aan de terugkeer van machtspolitiek in een post-unipolaire wereld.
Wanneer Rusland zich opnieuw positioneert in Latijns-Amerika, met Venezuela als voornaamste bondgenoot, zien we meer dan louter diplomatieke toenadering. We zien de terugkeer van de geschiedenis. Na drie decennia waarin de Verenigde Staten hun invloed als vanzelfsprekend beschouwden, herleeft de oude logica van macht, balans en tegenbalans.
President Vladimir Poetin’s bezoek aan Caracas en het sluiten van een strategisch partnerschap in oktober 2025 symboliseren die verschuiving. De samenwerking tussen Moskou en Caracas omvat energie, defensie, diplomatie en logistiek – niet als ideologische keuze, maar als wederzijdse noodzaak. Waar de VS hun invloed verloren door sancties en economische isolatie, hebben Rusland en andere BRICS-partners de leegte opgevuld. Een Russisch transportvliegtuig dat in Caracas landt, is geen detail; het is een signaal dat de Westerse hemisfeer niet langer Amerika’s exclusieve domein is.
Voor Venezuela betekent deze alliantie overleven buiten het dollardictaat, toegang tot technologische en militaire steun, en de herwinning van geopolitieke relevantie. Voor Rusland biedt het een symbolisch front in de traditionele “achtertuin” van Washington — een demonstratie dat unipolariteit haar einde heeft bereikt.
De Verenigde Staten blijven spreken over “democratische waarden”, maar de wereld hoort die woorden steeds vaker als strategische retoriek. De liberale orde, ooit gebouwd op macht en moraal, wankelt onder haar eigen gewicht.
De opkomst van multipolariteit is geen afwijking, maar een terugkeer naar de natuurlijke staat van internationale relaties. In die context is de Russisch-Venezolaanse alliantie niet het begin van een nieuw conflict, maar een herinnering: macht is nooit permanent — alleen tijdelijk, en altijd in beweging.
Prof. John Mearsheimer