De spanningen tussen de Verenigde Staten en Venezuela drijven de Caribische regio naar een geopolitiek breekpunt. Terwijl een Amerikaanse vloot van tien oorlogsschepen – inclusief amfibische aanvalsschepen, onderzeeërs en gevechtsvliegtuigen – patrouilleert in de zuidelijke Caribische wateren, houdt Suriname vast aan één sleutelwoord: neutraliteit.
Voor president Jennifer Simons is dat geen luxe, maar een noodzaak. Suriname ziet zichzelf als een vredesland – klein, maar principieel. Toch groeit de druk. Washington verwacht steun, al was het maar symbolisch. Caracas kijkt met argwaan naar wie zwijgt. En Trinidad, het buurland dat logistieke ruimte biedt aan de VS, voelt de wrijving het eerst: Venezuela heeft er al energieafspraken opgeschort.
De gevolgen blijven niet beperkt tot diplomatie. Handelsroutes tussen Trinidad, Guyana en Suriname lopen door een zee die nu een risicogebied is geworden. Verzekeringspremies stijgen, kapiteins mijden de kustwateren, en schepen kiezen uitwijkroutes langs Barbados en Frans-Guyana. Een enkel incident – een drone, een misverstand – kan voldoende zijn om de rust te breken.
In Paramaribo beseft men dat neutraliteit fragiel is. Voor kleine staten is het moeilijk om tussen grootmachten te laveren zonder nat te worden. Amerika kan zijn economische invloed gebruiken; Venezuela kan via CARICOM bondgenoten zoeken. Toch biedt juist die kwetsbaarheid ook een kans: Suriname kan zich profileren als bruggenbouwer – een land dat luistert in plaats van kiest.
Of die diplomatieke koers standhoudt, zal blijken zodra de storm echt losbarst. Maar één ding is duidelijk: in een Cariben dat opnieuw het strijdtoneel wordt van grootmachten, is de ware kracht van Suriname niet militair of economisch — het is moreel. Neutraliteit is geen zwakte, maar een vorm van verzet tegen de logica van oorlog.