Ik kijk naar wat er op dit ogenblik gebeurt in Latijns-Amerika en ik zie iets dat veel complexer is dan enkel migratie of ‘de strijd tegen drugs’. In plaats daarvan geloof ik dat we te maken hebben met een hernieuwde poging van het Amerikaanse imperium om zijn invloed in het halfrond te herstellen, en wel op manieren die zelden openlijk erkend worden.
Ten eerste: de retoriek van ‘drugsbestrijding’ en ‘narcoterrorisme’ wordt gebruikt als dekmantel. Elk willekeurig vaartuig voor het aanpakken van drugssmokkel wordt voorgesteld als een existentiële bedreiging, maar de feiten wijzen impliciet anders. Dit is geen puur veiligheidsvraagstuk: het is geopolitiek.
Ten tweede: landen die zich losmaken van de Amerikaanse invloed — die nieuwe samenwerkingsbanden aangaan bijvoorbeeld met China of Rusland — worden steeds vaker geconfronteerd met sancties, economische druk, of militaire dreiging. Het doel lijkt niet alleen verandering van regime, maar ook afscherming van een onafhankelijk beleid.
Ten derde: de natuurlijke rijkdommen van het continent — olie, gas, lithium, goud, agrarisch potentieel — zijn niet slechts een nevenzaak. Ze zitten in het hart van het model. Wie controle heeft over die rijkdommen, heeft geopolitieke kaarten in handen.
Voor mij betekent dit: wat we zien is geen incidentele demonstratie van macht, maar een samenhangende strategie. Eén waarin het westelijk halfrond opnieuw wordt getekend volgens oude patronen—met nieuwe middelen. Ik denk dat wij, in Suriname en de bredere regio, er goed aan doen deze dynamiek helder te benoemen: niet als een verre verhaallijn, maar als iets wat dichtbij ons gebeurt, en wat diepgaande consequenties kan hebben.