Ook in Suriname gebruikt de overheid door de eeuwen heen slimme trucs om macht en geld te behouden, terwijl gewone mensen steeds minder overhouden. De bekendste is inflatie. Wanneer de regering meer uitgeeft dan ze binnenkrijgt, laat ze de Centrale Bank geld bijdrukken. Dat lijkt onschuldig, maar de prijzen stijgen, de SRD verliest waarde, en spaargeld verdampt. Het volk betaalt de rekening zonder dat het wordt gevraagd.
Een andere truc is schuldpolitiek. Grote leningen bij buitenlandse banken of instellingen worden verkocht als investeringen voor “ontwikkeling”, maar veel geld verdwijnt in dure projecten of politieke netwerken. Wanneer de aflossing komt, worden belastingen verhoogd of subsidies geschrapt — weer treft het de gewone burger.
Ook staatsbedrijven spelen een rol, waar politieke benoemingen en vriendjespolitiek vaak belangrijker zijn dan efficiëntie. Winsten vloeien naar de top, verliezen naar de gemeenschap.
Zelfs in het pensioensysteem zien we dezelfde val. Overheidsfondsen kampen met tekorten omdat geld niet wordt gereserveerd, maar uitgegeven. De jongere generatie zal later minder krijgen.
De les? Suriname lijdt niet aan gebrek aan rijkdom, maar aan gebrek aan transparantie en financieel bewustzijn. Wie de geschiedenis begrijpt, laat zich niet opnieuw misleiden.