Ik keek onlangs naar een autofestival in Suriname waar trots voertuigen werden getoond en een bank haar financieringsmodellen aanprees. Mooie reclame, dacht ik, maar soms is reclame niets meer dan een droomverhaal. Mijn eigen ervaring met een lokale bank was eerder een nachtmerrie.
Tien maanden lang probeerde ik een eenvoudige bankrekening te openen. Telkens als ik de gevraagde documenten had ingeleverd, kwamen er weer nieuwe eisen. Formulieren, verklaringen, kopieĆ«n ā niets was ooit genoeg. Terwijl ik bleef wachten, gaf de bank geen enkele beslissing, geen afwijzing, geen goedkeuring. Alleen stilte.
Pas toen ik overstapte naar een andere, meer efficiĆ«nte bank ā de oudste van het land ā kreeg ik binnen twee maanden een rekening. De vorige bank heeft nooit gereageerd. Dat voelt als klantenterreur.
Wat het nog erger maakt: er is nergens een plek om als burger je beklag te doen. De Centrale Bank van Suriname, die toezicht hoort te houden, lijkt doof voor klachten. En die stilte maakt het systeem ziek.
Mijn boodschap aan banken: vergeet niet dat klanten geen dossiers zijn, maar mensen. Reclame kan mooi zijn, maar respect voor de klant blijft het beste visitekaartje.