De uitnodiging van president Jennifer Simons aan koning Willem-Alexander voor een staatsbezoek aan Suriname is historisch en symbolisch. Voor velen roept dit gemengde gevoelens op: drie eeuwen koloniale overheersing, een moeizaam bevochten onafhankelijkheid in 1975 en de pijnlijke herinneringen aan de militaire dictatuur met sterke Nederlandse inmenging.
Toch markeert dit gebaar ook een breuk met het verleden. Simons, als voorzitter van de NDP ooit een fel tegenstandster van Nederland in de tijd van Desi Bouterse, toont hiermee dat Suriname afstand neemt van het revolutionaire denken en de “Boutisten.” Onder Bouterse zou een formeel bezoek van een lid van het Nederlands Koninklijk Huis ondenkbaar zijn geweest.
Een eventueel staatsbezoek gaat echter verder dan symboliek. Op dit niveau komt vrijwel altijd een omvangrijke handelsdelegatie mee. Voor Nederland – een top 10-economie – is Suriname opnieuw interessant, zeker gezien de toekomstige oliefondsen en grootschalige investeringsprojecten. Voor Suriname betekent dit kansen: nieuwe verbindingen met de Nederlandse zakenwereld, toegang tot kapitaal en technologie, en een versterking van internationale zichtbaarheid.
Het staatsbezoek zou dus niet alleen een moment van herdenking zijn bij 50 jaar onafhankelijkheid, maar ook een poort naar economische vernieuwing en strategische samenwerking.