Corruptie is de hoofdreden waarom zovelen in Suriname arm blijven. Een kleine groep doet er alles aan om toegang te krijgen tot de “club van onaantastbaren”. Wie eenmaal binnen is, leeft in weelde, maakt beleid naar eigen voordeel en gebruikt publiek geld alsof het privévermogen is. Corruptie is zo diepgeworteld dat het lijkt alsof het in de ruggengraat van het politieke systeem zit.
De vraag die velen stellen: hoe breek je dit systeem open, als het tot in het beenmerg verrot is? Elke nieuwe regering belooft verandering, maar steeds opnieuw herhaalt de geschiedenis zich – dezelfde poppenkast, dezelfde zakkenvullerij.
Toch gloort er een nieuwe gedachte: AI als politicus. Een kunstmatige minister of president die niet steelt, nooit ziek wordt, geen pensioen eist en bovenal eerlijk blijft. Onlangs experimenteerde Albanië al met een AI-“minister”, Diella genaamd, die belast werd met het opschonen van overheidsaanbestedingen. Symbolisch nog, maar veelzeggend.
Stel je voor: AI-leiders die vrij zijn van corruptie en vriendjespolitiek. Natuurlijk brengt dat nieuwe dilemma’s mee – zoals massale werkloosheid door automatisering – maar misschien opent dit ook de deur naar een toekomst waarin Suriname eindelijk verlost wordt van het systeem dat generaties gevangen hield in armoede.
De vraag is dus: durven wij AI de sleutels te geven van het land dat door mensenhanden steeds opnieuw werd geplunderd?