Honderden gepensioneerde leerkrachten hebben zich onlangs aangemeld bij het ministerie van Onderwijs, Wetenschap en Cultuur om weer aan de slag te gaan. Hun inzet is welkom, vooral nu er een tekort is aan ervaren krachten. Toch roept deze ontwikkeling vragen op over de herwaardering van het beroep. Veel leerkrachten voelen zich nog steeds ondergewaardeerd, ondanks hun jarenlange bijdrage aan het onderwijs.
De terugkeer van gepensioneerden betekent ook extra kosten voor de Staat. Naast hun pensioen moeten zij nu opnieuw worden betaald voor hun werk. Dit legt druk op de begroting, terwijl structurele verbeteringen in het onderwijs uitblijven.
Anastasia G., een gepensioneerde MULO-leerkracht uit Paramaribo, sprak met de redactie van Dagblad Suriname. “Ik bekijk het vanuit mijn perspectief. Het leven is nu harder geworden. En voor mij zal het wel werken, net als velen die zich geregistreerd hebben”, zegt ze.
Haar woorden tonen aan dat financiële noodzaak vaak de drijfveer is om terug te keren, niet per se waardering of betere arbeidsvoorwaarden.
De vraag blijft: wanneer komt er echte herwaardering voor leerkrachten? Hun rol is cruciaal voor de toekomst van Suriname, en erkenning zou meer moeten zijn dan alleen een tijdelijke terugkeer naar het klaslokaal.