Grondroof in Suriname is geen incident, maar een patroon dat zich blijft herhalen. Regeringen komen en gaan, partijen beloven eerlijkheid en rechtvaardigheid, maar zodra de macht binnen handbereik is, verandert alles. Wat van het volk is, wordt gratis verkregen en voor grof geld doorverkocht. Slim verpakt in stichtingen, keurig op papier, maar in werkelijkheid niets meer dan ordinaire zelfverrijking.
Voor de burger voelt dit als een bittere vernedering. Terwijl zij jaren moeten sparen voor een klein stukje grond, zien ze hoe de machtigen kavels zonder moeite binnenhalen. Het maakt duidelijk dat hard werken en eerlijk leven nauwelijks opweegt tegen connecties en politieke banden. Dat is niet alleen oneerlijk, maar ook diep ontmoedigend: hoe kun je nog vertrouwen in een systeem dat je keer op keer buitensluit?
President Jennifer Simons kan nog zoveel mooie woorden spreken, maar zolang het systeem ongewijzigd blijft, klinken haar beloftes als fabels. Het probleem zit niet in een enkel persoon, maar in een hele cultuur van manipulatie en gebrek aan transparantie.
Grondroof is zowel een aanklacht tegen machthebbers die misbruik maken, als een spiegel van het onrecht dat gewone mensen elke dag voelen. Zonder radicale hervormingen blijft dit een wonde die nooit geneest.