President Jennifer Simons kondigde deze week, ter ere van haar jaardag, een nobel gebaar aan: een deel van haar salaris gaat voortaan in een fonds voor sociale projecten. Op papier klinkt dat als het sprookjesboek “Roodkapje en de goede fee”, maar het volk herkent eerder “Ali Baba en de een en vijtig DNA-leden”.
Want ja, ook andere parlementariërs beloofden eensgelijk geld te bestemmen voor goede doelen. Alleen… het volk vraagt zich af: waarom steeds een pleister op een gapende wond, terwijl de bron van de bloeding – de woekerlonen van politici – onaangetast blijft?
Tijdens verkiezingscampagnes klinkt het nog als een megaconcert: “Wij redden het volk! Wij halveren de salarissen!” Maar zodra de zetel warm zit, wordt de microfoon plotseling stil en veranderen strijdliederen in slaapliedjes.
“Doe het maar in uw mini-portemonnee”, zegt de burger, “want geld stinkt niet – maar ons vertrouwen wel.” En dan de Groenpartij: stoer stemmen tegen die omstreden wet, maar na de eedaflegging klinkt het ineens: “Het terugdraaien is ingewikkeld.” Vrij vertaald: “We houden liever van ingewikkeld doen dan van eerlijk zijn.”
Zo krijgt Suriname gratis theater. De ene dag nobele gebaren, de andere dag politieke yoga: buigen, draaien en vooral niet bewegen.
En het volk? Dat wacht nog steeds op de Ă©chte sociale projecten: betaalbaar brood, stabiele koers en politici die hun beloftes niet recyclen, maar uitvoeren.