Minister van Buitenlandse Zaken, Internationale Handel en Internationale Samenwerking Melvin Bouva straalde van trots toen hij de kwijtschelding van USD 15,6 miljoen door China “historisch” noemde. Maar zet men de cijfers op een rij, dan blijkt de realiteit minder spectaculair. Suriname heeft bij China immers een schuld van ruim USD 500 miljoen. De kwijtschelding betreft dus slechts 3,12% van de totale schuld.
Ter vergelijking: de USD 500 miljoen die Suriname bij China leende, is op het Bruto Nationaal Product (BNP) van China — meer dan USD 18 miljard — niet meer dan een druppel op een kokende plaat: ongeveer 0,0028%. Voor Beijing is dit cijfer boekhoudkundig onzichtbaar, maar geopolitiek uiterst zichtbaar.
Commentaar van een internationale gepensioneerde diplomaat
“China bedient zich hier van klassieke soft power: een klein bedrag kwijtschelden, symbolisch gekoppeld aan de 80ste herdenkingsdag van de Chinese overwinning op Japan in 1945. Het is een gebaar dat Suriname vleit, maar strategisch in hun debt trap plaatst. De bijkomende USD 14 miljoen voor ‘duurzame projecten’ zal ongetwijfeld via Chinese aannemers terugvloeien naar Beijing. Het is dus geen gift, maar een rondgaande munt.”
Geopolitieke spanningen
Volgens dezelfde diplomaat is er ook een groter risico:
“De Verenigde Staten, onder president Trump, duldt geen Chinese expansie in haar ‘achtertuin’. De Monroe-doctrine blijft onverbiddelijk. Waarschuwingen richting president Simons zijn al gegeven. Indien Paramaribo blijft balanceren op twee stoelen, riskeert Suriname binnenkort op de Amerikaanse persona non grata-lijst te belanden.”
De kernvraag blijft dus: voert Suriname écht een onafhankelijk beleid, of echoot het slechts de zoete melodie van grootmachten?