Gisteren wilde ik net gaan koken toen ik uitgleed over een onzichtbare waterplas op de witte keukenvloer. Een kort onderzoekje leerde dat er water onder de gloednieuwe ijskast lekte.
Ik droogde vloekend de vloer en belde gefrustreerd naar de handelszaak, waar ik nauwelijks een week terug de side by side refrigerator had aangeschaft. Ze wilden graag naar het probleem komen kijken, maar dat kon pas na het weekend.
Aangezien ik niet van plan was verdere misère af te wachten, greep ik een oude lichtblauwe jeansbroek uit de klerenkast en smeet die onder de koelkast. De jeansbroek was groot en stevig genoeg om het lekkende water op te vangen .Daarna belde ik de koelmonteur om het euvel voorlopig te verhelpen. Hij kwam en deed wat hij moest doen. De kletsnatte en vieze jeansbroek deed ik na het werkje in een vuilniszak. “Ziezo de klus was geklaard.”
Twee uurtjes later was het raak. Serena zocht wanhopig naar haar nieuwe lichtblauwe jeansbroek en vroeg of ik het ergens had zien liggen. Ze had de peperdure broek van het merk “Emporio Armani” pas gekocht bij “the Blue Sky” en zou het straks aandoen om met haar chill groep naar Torarica te gaan.
Ik besefte met een lichte schok dat de dure broek in de vuilniszak lag en dat de vuilniswagen net voorbij was gereden.
“Serena weet je zeker dat je het in de klerenkast had gelegd? Misschien moet je weer kijken”, opperde ik, terwijl ik haar niet in de ogen durfde kijken.
Minuutjes later volgde er een heftige woordenwisseling tussen Serena en haar zusje Alisha, omdat Serena alle spullen uit Alisha’s klerenkast had getrokken, op zoek naar de verdwenen broek.
Ik maakte korte metten met hun mondige conflict en gaf Serena het advies om gewoon een van haar “little black dresses” aan te trekken.
Later kreeg ik schuldgevoelens en vertrok in het diepste geheim met een taxi naar “the Blue Sky” in de Hermitage Mall. Gelukkig hadden ze nog een laatste exemplaar van dezelfde Emporio Armani jeans in voorraad. Ik ging opgelucht weer huiswaarts met het jeans pakketje diep verstopt in mijn Armani merktas. Thuis aangekomen, plaatste ik de platgevouwen jeansbroek onzichtbaar tussen een stapeltje beddengoed.
Toen Serena in de late uurtjes uitgeput terugkwam van haar Revive party, sleepte ik haar meteen mee naar de klerenkast. “Kijk maar!!!!” riep ik triomfantelijk. terwijl ik de jeans tevoorschijn trok “de broek lag gewoon tussen de lakens hier. Jullie zoeken altijd verkeerd. Zomaar heb jij vandaag zoveel stampij gemaakt, echt voor niets” .
Serena vloog me blij om de hals. “Lieve mama”. Ditmaal durfde ik haar wel in de ogen te kijken, maar ik was minder blij.
De broek had bijna mijn maandsalaris gekost. De volgende keer gebruik ik het keukengordijn. Dat is tenminste goedkoper.
Lilly Rose.🌹