In Mazar Dara werd Mirza Gul Sayar zondagavond ruw uit zijn slaap gewekt door een zware beving. Hij vluchtte met zijn vrouw en kinderen naar buiten, maar zijn ouders en broer bleven achter toen het familiehuis instortte. “Het was alsof de aarde ons verzwolg”, zegt hij, zichtbaar uitgeput terwijl hij maandagavond in zijn korenveld de nacht doorbracht met de overlevenden van zijn familie.
De aardbeving in het oosten van Afghanistan kostte minstens 1.400 mensen het leven en verwondde ruim 3.100. Hele dorpen op berghellingen werden met de grond gelijkgemaakt. Volgens reddingswerkers liggen nog altijd honderden mensen onder het puin.
Het Afghaanse leger evacueerde honderden gewonden, terwijl VN-organisaties waarschuwen dat hulp moeilijk doordringt in afgelegen gebieden. “Sommige dorpen zijn compleet van de kaart geveegd en dagenlang onbereikbaar”, aldus een VN-woordvoerder.
De Europese Unie en Groot-Brittannië kondigden miljoenen euro’s noodhulp aan, terwijl de VS eerder beloofde meer middelen vrij te maken. Toch klinkt er scepsis. “De internationale steun komt vaak te laat en bereikt de meest getroffen gemeenschappen niet”, zegt een hulpverlener van het Rode Kruis.
Voor mensen als Mirza Gul Sayar is de werkelijkheid intussen rauw en persoonlijk: een leven in puin, en dierbaren die nooit meer terugkeren.