Gisteren is de korte reeks van wedstrijden begonnen voor het zich kunnen kwalificeren voor het WK voetbal door Suriname. De verwachtingen zijn hooggespannen, maar Suriname moet met beide benen op de grond staan. Het is waar dat de kansen om te kwalificeren groter zijn dan ze in het algemeen waren of zullen zijn, omdat de 3 grootste kanshebbers in onze regio er niet zijn om mee te dingen en te concurreren: de USA, Mexico en Canada. Deze 3 landen zijn de gastlanden en doen automatisch mee aan het WK. Die gelukkige omstandigheid is er wel, maar Suriname is nog net niet op het niveau om de Midden-Amerikaanse en Caribische landen van enig formaat te verschalken. Suriname is in de afgelopen periode door het deelnemen van buitenlandse voetballers in Natio, enorm gegroeid. Misschien hebben we op de ladder onder de regionale landen nooit zo hoog gestaan als nu, maar we missen nog net enkele centimeters om een WK te halen.
En eigenlijk begint het allemaal met een professionele organisatie. De enige professionele organisaties in Suriname zijn de grotere bedrijven die afhankelijk zijn van de internationale kapitaalmarkt. Overheidskantoren zijn de meest onproductieve organisaties en zo chaotisch en amateuristisch zijn ook de sportbonden in Suriname. De SVB is daarvan niet uitgezonderd.
De SVB heeft te maken met een groot capaciteitsprobleem en het gebeuren rond Natio is daarom uitbesteed aan een persoon (zijn bureau) die lijkt op een consultant. Er is geen strenge controle op het reilen en zeilen rond deze organisatie en persoon. Ook de buitenlandse pers heeft geen aandacht als zodanig voor Natio en dan bedoelen we de Nederlandse sportpers. De SVB en de consultant hebben in principe nergens een noodzaak of verplichting om verantwoording af te leggen.
In Suriname is er een smalle richel van bestaande sportpers. Een deel van die pers is zwaar betrokken in het reilen en zeilen binnen de SVB, in die zin dat ze meer dan vriendschappelijke persoonlijke banden zijn gaan onderhouden met de technische staf in ruil voor immateriële faciliteiten. Het gaat er allemaal te vriendschappelijk aan toe waardoor de objectiviteit eruit ligt.
Aan de andere kant vinden wij de houding van de technische staf ook niet meer zo professioneel. Er worden geen Nederlandse standaarden aangelegd wat betreft de kritiek maar die van ontwikkelingslanden met een hoog ontwikkeld niveau van corruptie. Er wordt namelijk tijdens praatprogramma’s op YouTube, heel hard uitgehaald naar personen die kritiek leveren op het reilen en zeilen binnen Natio. Er is veel kritiek op de technische staf en dat is onderdeel van het geheel. Men vat echter de kritiek op als persoonlijk en uit dan felle kritiek op de kritiek op die kritiek. Dat is niet professioneel en als onderdelen van de pers daaraan meedoen, dan verliest men zijn of haar geloofwaardigheid.
Een zaak waarop ook kritiek is geuit, is het afmelden van een speler die wel verschil zou kunnen uitmaken. Die speler heeft in zo een cruciale fase afgezegd. Reden: hij kan zijn vrouw en kinderen niet 10 dagen alleen achterlaten. Nou, wanneer onze ‘landgenoot’ ergens in de rimboe zou wonen, ver van de beschaving, omringd door wilde dieren en onberekenbare natuur, dan zouden we daar wel begrip voor hebben. Het doet niet meer hedendaags aan, dit soort argumenten. Het is dan goed dat dit soort spelers niet opgeroepen worden voor wedstrijden want gevoel voor Suriname is er dan niet.
En dat er personen uit de pers zijn die dit soort keuzes willen verdedigen en als de technische staf ook daarvoor begrip heeft, dan hebben wij wel onze bedenkingen daarover. Deze speler is actief in Denemarken en woont in de hoofdregio van het land. Denemarken is een land in het Scandinavisch deel van Europa waar heel zwaar wordt getild aan de rechten van vrouwen en kinderen. Het is onvoorstelbaar dat vrouw en kinderen in gevaar zouden komen als een manspersoon uit het huishouden niet in het gezin aanwezig zou zijn in een land als Denemarken. Zelfs voor 10 dagen vertrekken naar Suriname door een persoon waarvan niet gezegd kan worden dat die armlastig is, zou geen probleem moeten zijn. Het is ook duidelijk dat er vanuit het gezin van de betrokken speler geen ondersteuning en gevoel is naar Surinaamse en het Surinaams nationaal voetbal. En wij denken niet dat men onder deze omstandigheden voetbal voor nationale elftallen kan spelen.
Nationaal voetbal heeft niet alleen te maken met ratio, maar ook met emotie: met liefde voor een land. Wedstrijden zijn net sportieve oorlogen, vandaar dat er veel meer passie te zien is wanneer landen tegen elkaar spelen. Wanneer onderdelen van de pers zelf niet hebben gevoetbald maar zich dichtbij de technische staf nestelen in ruil voor faciliteiten dan ontstaat kritiek op kritiek.
In elk geval is de laatste ronde begonnen, laten we ervan genieten. Uw beide benen mag u letterlijk op een verhoging zetten, maar uw verstandelijke voeten dienen u op de grond te houden.