De Regering loopt op eieren. De zes- partijen coalitie die na de verkiezingen haastig werd gevormd om een meerderheid in de Assemblee veilig te stellen, blijkt breekbaar en en vol spanningen. Partijen die in de vorige regeerperiode nog tegenover elkaar stonden, zijn nu gedwongen samen te werken, terwijl oude vetes en botsende belangen het onderlinge vertrouwen onder druk zetten.
Volgens politieke analisten is de huidige situatie een logische uitkomst van de politieke verhoudingen. “We hebben te maken met een coalitie die meer is gebouwd op noodzaak dan op visie.”
De rollen zijn bovendien omgekeerd. Partijen die in de vorige regeerperiode de oppositie vormden en fel uithaalden naar wat zij “desastreus beleid ”noemden, zijn nu zelf aan zet. De voormalige machthebbers bekritiseren met selectief geheugen het beleid dat zij ook hebben vormgegeven. Hierdoor zijn debatten in de DNA vaak beladen en strategisch. De communicatie is bovendien beperkt door de onderlinge slangenbeten. Soms in het wilde weg, soms heel persoonlijk. Er is geen tegengif.
De regering en de DNA zitten gevangen in een slangenkuil. Ze besteden meer energie aan elkaar bestrijden dan aan beleid voor het volk.
De grootste vijand van deze coalitieregering is niet de oppositie, maar de verdeeldheid in eigen gelederen. Als deze regering er niet in slaagt stabiliteit te bieden en de noodzakelijke hervormingen door te voeren, dreigt Suriname wederom te vervallen in een verlammende politieke strijd.
Voor de samenleving blijft het een open vraag of de coalitie boven zichzelf zal uitstijgen, omdat kritiek als een boemerang terugkomt.