De kersverse minister van Buitenlandse Zaken, Internationale Handel en Internationale Samenwerking, Melvin Bouva, liep deze week rond alsof hij de sleutel tot de wereld in zijn zak had. Zijn bureau puilde uit van de felicitaties voor president Simons: kaarten, brieven en digitale handdrukken. Hij straalde. “Ze kennen ons, ze waarderen ons, de wereld kijkt naar Suriname!”
Wat Bouva echter niet doorheeft, is dat hij zich bevindt in de diplomatieke versie van een Tupperware-party: iedereen komt langs, glimlacht beleefd, laat een kaartje achter – en gaat daarna gewoon door naar de volgende. Het zijn de “Happy Days” van de internationale protocollen.
De uitdaging? Die begint zodra de kaarten zijn opgeruimd en de telefoon zwijgt. Wanneer niemand meer belt, wanneer de inbox leeg blijft en Suriname op de gastenlijst ineens “per ongeluk” wordt vergeten. Dan veranderen de “Happy Days” in “Sad Days” – en voor je het weet, schuif je door naar de status parialand, waar zelfs je fruitmand wordt teruggestuurd.
Dus ja, laat de minister vandaag maar pronken met zijn kaartenverzameling. Maar als de schoonmaker morgen de dozen “Standaard Protocol” naar de prullenbak sleept, rest er maar één vraag: hoeveel van die glimlachen waren écht bedoeld?