Kijk, de NDP-Assembleeleden zijn meesters in toneelspelen. Met opgeheven vinger roepen ze: “De vorige regering was rampzalig!” — alsof ze zelf alleen maar braaf op de achterbank zaten. Ondertussen knikken de ABOP’ers en NPS’ers zenuwachtig, hopend dat niemand zich herinnert dat zij óók in datzelfde rampenkabinet zaten.
Een collectieve act: de ene groep speelt de rol van rechter, de andere van slachtoffer, maar allemaal droegen ze dezelfde kostuums.
En het publiek? De burger zit op de tribune, koopt pinda’s en applaudisseert nog steeds. Alsof dit circus een Broadway-show is in plaats van hun eigen toekomst. Ironisch genoeg zijn de kiezers misschien wel de trouwste fans van dit absurde theater. Ze lachen om de clowns, maar vergeten dat de rekening voor het kaartje steeds hoger wordt.
Dus ja, hoe voelen de ABOP’ers en NPS’ers zich? Waarschijnlijk alsof ze betrapt zijn in een slechte soap: eerst de schurk spelen, nu de martelaar. En de kiezer? Die blijft kijken, mopperend op social media, maar elke vijf jaar koopt hij toch weer een nieuw kaartje voor dezelfde show.
Misschien is dat de Ă©chte grap: niet de politici, maar wijzelf die steeds weer teruggaan voor een herhaling van dezelfde slechte voorstelling.