Minister van Openbare Werken Stephen Tsang schetste deze week in de Assemblee een somber beeld van de financiën rond de vuilophaaldienst. Het ministerie heeft slechts middelen voor de eerste zes maanden van 2025, terwijl het hele jaar 427,5 miljoen SRD kost. Tsang erkent dat deze situatie onhoudbaar is, maar presenteerde geen concreet financieringsmodel, behalve een beroep op de staatskas.
Een structurele bijdrage via de water- of elektriciteitsrekening – gebruikelijk in goed georganiseerde landen – zou burgers laten meebetalen en financiële stabiliteit brengen.
Politiek van halve waarheden en uitstelgedrag
Het betoog van minister Tsang legt een hardnekkig bestuurlijk probleem bloot: Suriname plant zijn begrotingen half, in de hoop dat de tweede helft later wel komt. Deze tactiek is geen vooruitziend bestuur, maar politiek uitstelgedrag dat cruciale diensten in gevaar brengt.
Opvallend is dat de minister geen enkel concreet model aanreikt, terwijl er internationaal beproefde systemen bestaan. Een bijdrage via nutsrekeningen is eenvoudig, eerlijk en transparant: wie afval produceert, betaalt mee aan de inzameling en verwerking. Met 145.000 huishoudens zou dit miljoenen aan stabiele inkomsten genereren.
Dat de regering zich blijft beroemen op een begrotingstekort “binnen internationale normen”, terwijl het vuilophaalbudget halverwege het jaar opdroogt, ondermijnt het vertrouwen van burgers én internationale partners.
Zolang ministers geen structurele hervormingen durven doorvoeren, blijft Suriname gevangen in een cyclus van tekorten, politieke noodgrepen en diensten die op het randje van stilvallen balanceren.