Politiek commentaar – Door een politicoloog
Met de inauguratie van Jennifer Geerlings-Simons als president is een nieuw tijdperk aangebroken voor Suriname – en voor de NDP. Simons, met wortels diep verankerd in het revolutionaire verleden van de partij en trouwe steunpilaar onder Desi Bouterse, zal ongetwijfeld bouwen aan een kring van vertrouwelingen. Deze kring zal deels bestaan uit veteranen uit de revolutionaire jaren, maar ook uit pragmatische loyalisten uit de moderne vleugel van de NDP.
De uitdaging voor Simons is echter gelaagd. Enerzijds draagt ze de historische ballast van de “revo”-ideologie en het bijbehorende leed, anderzijds moet ze de brug slaan naar een toekomstgericht leiderschap dat aansluiting vindt bij nieuwe generaties en maatschappelijke realiteit.
Haar pad wordt niet alleen bepaald door haar politieke visie, maar ook door de krachtsverhoudingen binnen de NDP. Ashwin Adhin, bekend als een Bou(d)ist pur sang, lijkt ‘kaltgestellt’ als voorzitter van De Nationale Assemblee. Zijn directe invloed op beleid en uitvoering is minimaal. Ingrid Bouterse-Waldring, echtgenote van Desi Bouterse, is weliswaar parlementslid, maar lijkt politiek tijdelijk van betekenis. Haar invloed is waarschijnlijk eindig.
Jenny Simons kampt met een politieke tijdsdruk. Niet alleen door haar gevorderde leeftijd, maar ook door het feit dat ze slechts één kans krijgt om haar leiderschap om te zetten in tastbare resultaten. Ondertussen positioneert Adhin zich strategisch als mogelijke opvolger na één termijn – jong, ambitieus en met partijstructuren achter zich.
De grote vraag is: slaagt Simons erin om het roer zó te draaien dat ze de partij vernieuwt zonder haar te splijten? Of blijkt haar presidentschap slechts een tussenstation op weg naar Adhins lang gekoesterde ambitie?