Mensen willen gelukkig en tevreden door het leven gaan. Elk mens heeft zijn eigen manier om het geluksgevoel bij zichzelf te manifesteren. De een is gelukkig als hij veel geld te spenderen heeft en in luxe kan leven. De ander is gelukkig als hij gewoon genoeg heeft en weer een ander is tevreden en gelukkig als hij een ander een reikende hand kan bieden. Deze laatste groep zet zich, als het maar even kan, in voor een medemens.
Er zijn echter ook mensen die pas gelukkig zijn als ze een ander fysiek en psychisch pijn kunnen doen of verbaal geweld kunnen gebruiken tegen een ander. Een ander pijn doen is voor hen als ’t ware de broodnodige zuurstof. Sociale media leent zich hier uitstekend voor, daar men kan kwetsen zonder een rechtstreekse confrontatie. Ook achter de vele praatprogramma’s op de radio kan men zich lekker verschuilen terwijl er wordt geroddeld en gescholden. Een goed luisteraar kan het onderscheid horen tussen eerlijke opbouwende kritiek en opzettelijk gif spuien.
Het spreekwoord “schelden doet geen pijn” is niet helemaal correct. Hoewel het geen fysieke pijn veroorzaakt, kan schelden wel degelijk emotioneel pijn doen en kwetsend zijn, vooral als de woorden gericht zijn op de persoonlijke integriteit van iemand. Vanaf de uitslag van de verkiezingen zijn mensen bezig om met stokken te slaan en stenen te gooien naar de ex-president. Onbegrijpelijk is dat juist Bouterse die het land kapot had gemaakt en zo’n behandeling verdiende het niet kreeg. En Santokhi die het reddende zaad was, wordt uitgescholden. Men is opruiend en haat zaaiend bezig. Dit blijkt heel erg besmettelijk te zijn daar de een na de ander denkt, ‘Me TOO!’ Ook mevrouw Silos werd hierdoor besmet en begon publiekelijk te schofferen. Asi tere, e wai tide so en tamara a e wai trafasi. Ze scheen er die dag behoefte aan te hebben om aan een bepaalde groep te laten weten dat ze aan hun kant stond en solidair met ze was. Zo’n momentopname scheen voor haar erg bevredigend te zijn, maar de gevolgen kunnen voor haar en voor het slachtoffer desastreus zijn. De samenleving moet zo verstandig zijn om niet te veel waarde te hechten aan haar woorden. Wie andere mensen pijn moet doen om zich goed te voelen, is meelijwekkend.
De belangrijkste vraag is WAAROM deze aanvallen en gescheld? Moet het antwoord gezocht worden in de persoonlijke sfeer of is dit puur racisme? Speelt angst hier een rol omdat men weet dat het succesvolle, stabiele beleid van Santokhi niet te evenaren is? Ik ben geneigd dit laatste te denken omdat de kracht van het kabinet van Santokhi is geweest, deskundigheid op elke post en daar ontbreekt het juist deze regering aan.
Woorden kunnen krachtige instrumenten zijn, zowel voor positieve als negatieve interacties. Met woorden kan men elkaar troosten of lief te hebben, maar ook kwetsen. De intentie en de context bepalen of een woord kwetsend is of niet. Mensen beledigen elkaar om verschillende redenen, vaak gerelateerd aan emoties, machtsdynamiek, of sociale interactie. Soms is het een uiting van frustratie, statusonzekerheid, woede, de drang om een ander te kleineren of om hun eigen status te verhogen. In dit specifieke geval kan het doel van al die verbale aanvallen zijn het geloof en het vertrouwen in Santokhi te verzwakken en de eigen ondeskundigheid en onzekerheid te verbergen.
Wat is de epidemiologie (onderliggende psychologie) van al die beledigingen en waarom lijken ze plotseling overal de kop op te steken, als een besmettelijke ziekte? De pikorde logica van beledigingen houdt in dat als de ontvanger te schande wordt gemaakt, de belediger in status stijgt ten opzichte van het slachtoffer: de belediger is degene die pikt in plaats van gepikt te worden. Voor wie graag beledigingen verspreidt, is het internet een perfecte omgeving, die een schild van anonimiteit en een afwezigheid van consequenties kan bieden.
De grotere vraag is of de frequentie van ongemotiveerde persoonlijke aanvallen zal meeliften op de golf van toenemend narcisme of zal bezwijken onder sociale controle? Het is vaak gebleken dat woorden met een negatieve lading eerder de aandacht trekken, mensen houden van die djoegoe djoegoe.
Men dwingt met dit gescheld de samenleving als ‘t ware om zich te focussen op hetgeen er wordt geroepen en zo de aandacht van zichzelf af te leiden. Santokhi gooit de stenen waarmee hij wordt bekogeld niet terug, hij vangt ze op en bouwt er een brug mee naar het volk toe.
Beste mensen, iemand kan je alleen maar kwetsen als jij het toelaat. Niet wat de ander roept is belangrijk maar de daden die je hebt neergezet. Men heeft de redder van dit land tijdens zijn bewind aangevallen, het financieel zwaar voor hem gemaakt, hem midden in die rotzooi de steek gelaten en hij is vaak gestruikeld. Hij heeft echter niet opgegeven. Hij is telkens weer opgestaan en heeft doorgezet. Een wijs man is superieur aan alle beledigingen die hem worden aangedaan of scheldpartijen die over hem worden uitgebraakt. Hij negeert al die aantijgingen en gaat niet in discussie omdat de daden, dus hetgeen hij heeft gepresteerd, duidelijk in de samenleving te zien zijn en dus de waarheid laten zien.
“Knowing when to ignore is wisdom, being able to ignore is courage walking away with your head held high is dignity. “
Josta Vaseur