âWerk hard, dan komt het vanzelf goedâ
Van jongs af aan kregen we het ingeprent: studeer hard, werk nog harder, koop een huis, betaal je pensioen, en geniet van het leven⊠later. Maar later blijkt vaak een leugen.
Neem Els, 67. Ze werkte 42 jaar als verpleegkundige. Haar droom? Met een camper door Suriname reizen. Nu kampt ze met artrose en leeft ze op een krap pensioen. âIk ben blij als ik de boodschappen kan betalenâ, zegt ze zacht.
Of Ahmed, 64. Hij werkte sinds zijn 18e in de bouw. Twee jaar geleden wilde hij stoppen, maar de rekeningen lieten het niet toe. Nu sleurt hij zich elke ochtend uit bed, moe, maar zonder keus. âTe oud om te werken, te arm om te stoppen.â
En dan Lisa, 28. Ze zag haar ouders zich uitputten voor die âdroomâ. Ze werkt nu vier dagen per week, spaart, reist af en toe, en weigert te wachten tot haar 65e om te leven. âIk wil geen leven dat pas begint als het bijna voorbij is.â
De belofte van een zorgeloos pensioen was een verkooppraatje. In een wereld waar de kosten stijgen en zekerheid daalt, is uitstel geen optie meer.
We moeten die droom herschrijven.
Niet later. Niet ooit. Maar nu.
Werk, ja â maar leef ook.
Sparen, zeker â maar investeer ook in herinneringen.
Want wat heb je aan vrijheid op papier als je lijf te moe is om ervan te genieten?
Laat dit geen waarschuwing zijn, maar een uitnodiging.
Durf te leven voor het te laat is.