Bijna iedere dag zitten miljoenen mensen aan de buis gekluisterd voor 22 spelers die achter een bal aanrennen. Wanneer hun team verliest, zijn de emoties groot: woede, verdriet, frustratie. Maar waar blijft diezelfde emotie als het om onze eigen levens gaat?
De overheid voert al jaren beleid dat direct invloed heeft op onze bedrijven, gezinnen en gezondheid. Kleine ondernemers worden met regels en belastingen kapotgemaakt. Gezinnen raken onder druk door woningtekorten, inflatie en onbetaalbare kinderopvang. En onze gezondheid? Die staat onderaan de prioriteitenlijst – kijk naar de lange wachtlijsten en de stijgende premies.
Toch hoor je zelden massale woede, geen spandoeken of protesten. Waarom? Omdat de schade sluipend komt. Geen 90 minuten vol spanning, maar jarenlange afbraak onder het mom van ‘beleid’ en ‘vooruitgang’.
Het verschil is dus niet de impact – die is bij de overheid vele malen groter. Het verschil zit in de beleving. We zijn opgevoed om onze frustraties te uiten over voetbal, maar passief te blijven als het gaat om onze toekomst.
Misschien is het tijd om dat te veranderen. Want van een verloren wedstrijd herstel je. Van een verloren maatschappij niet zomaar.