Veronique benadrukt in gesprek met Dagblad Suriname. dat alleen een baan hebben niet voldoende is om rond te komen, vooral voor alleenstaande ouders. Zonder baan wordt het leven nog moeilijker. Ze deelt haar persoonlijke situatie als alleenstaande moeder van twee kinderen, waarbij haar oudste zoon zelfs bijdraagt door kleine klusjes te doen.
Haar leven draait om multitasking: vroeg opstaan, huishouden regelen, kinderen klaarmaken voor school, en twee banen (ochtendbaan en thuiszorg).
Vaste lasten en onderhoudskosten vormen een zware financiële last, waardoor het leven “helemaal niet makkelijk” is.
“Mijn leven bestaat uit vroeg opstaan, dingen in huis netjes regelen en koken en mijn dochter klaarmaken, mijn zoon in zijn schooluniform en heeft ook al brood klaargemaakt. Ik zet mijn kinderen op school en de schoolbus haalt ze op. Thuis zijn de kinderen met hun oma, dus mijn moeder, en mijn zoon doet zijn eigen ding daarnaast. Na mijn ochtendbaan ga ik naar huis en baad ik en ga ik weer naar mijn thuiszorg, dus mijn andere baan. Zo proberen wij dan het dagelijks leven door te brengen.”
Veronique is lid van een groep voor alleenstaanden waar ze dagelijks contact hebben voor emotionele steun. Het gaat niet om financiële hulp, maar om er voor elkaar te zijn. Ze benadrukt het belang van kleine gebaren, zoals luisteren, om elkaar door moeilijke tijden te helpen.
Ze hoopt dat de overheid meer aandacht besteedt aan de uitdagingen van alleenstaanden wereldwijd.
Ondanks de moeilijkheden gelooft ze in de kracht van gemeenschap en positiviteit om negativiteit te overwinnen.
“Het leven lijkt makkelijk, maar het is het helemaal niet. Als vrouw moet je ook weten wat je moet koken en daarnaast ook weten dat je geld op zak moet hebben om je zaken in orde te hebben.”
Veronique’s verhaal illustreert de harde realiteit van alleenstaande ouders, maar ook hun veerkracht en de kracht van onderlinge steun. Haar boodschap is een oproep tot meer begrip en betere ondersteuning vanuit de samenleving en overheid.
TM