De uittredende regering is vertrokken onder luid applaus — van zichzelf. Ministers staken zichzelf de loftrompet toe en werden voor hun “uitmuntende prestaties” zelfs geëerd met onderscheidingen door de ex-president. Een ware prijzenregen voor beleid dat het volk diep in de regen heeft achtergelaten.
Onder het mom van “goed bestuur” prezen verschillende bewindslieden hun eigen inzet voor het volk. Sommigen spraken zelfs van historische vooruitgang. En toch, heel opmerkelijk, verloren ze de verkiezingen. Zou het kunnen dat het volk hun zegeningen niet heeft herkend? Of erger nog — helemaal niet heeft ervaren?
Als het allemaal zo goed ging, waarom betaalt een burger anno 2025 nog steeds drie keer zoveel voor melk en rijst? Waarom is de SRD een schim van wat het ooit was, en waarom is de armoede toegenomen alsof het een beleidsdoel was? Waarom vertrekken jonge Surinamers massaal naar het buitenland met koffers vol dromen en een paspoort vol zorgen?
Maar goed, misschien leefden de beleidsmakers op een andere planeet. Een planeet waar decoraties belangrijker zijn dan koopkracht, en waar applaus uit de eigen kring voldoende is om falend beleid om te dopen tot succes.
De werkelijkheid van de burger? Die werd niet onderscheiden, alleen uitgesloten.