Door: Jurgen Mackert
Terwijl Palestijnse kinderen worden verbrand en verhongeren, bieden Duitse elites stille trouw aan een regime dat genocide pleegt – een verraad geworteld in hun onverwerkte geschiedenis.
Al drie maanden lang heeft Israël een totale blokkade opgelegd over Gaza, waarbij voedsel, water, medicijnen en brandstof werden ontzegd aan meer dan twee miljoen Palestijnen. Sinds eind mei heeft het land een wrede hulpverdelingsmethode ingevoerd die in feite een doodval is, gebruikt om uitgehongerde Palestijnen te vernietigen.
Zelfs nu, nu Israëls sadistische lust naar uitroeiing onvoorstelbaar leed heeft veroorzaakt, en je de geur van verbrand mensenvlees van Palestijnse kinderen kan ruiken in westerse hoofdsteden en hun kreten van pijn kunt horen terwijl ze doodhongeren, blijven Duitse elites zwijgen.
Het land waar de geur van verbrande mensen en hun doodshonger ooit stond voor een van de grootste misdaden tegen de menselijkheid, blijft nu standvastig aan de zijde staan van hen wiens gruwelijke daden diezelfde geur en hetzelfde lijden opnieuw verspreiden.
“Verwerp je de zionisten om hun massamoord op onschuldige Palestijnse kinderen?” zou men geneigd zijn deze elites te vragen.
Hun antwoord echter zou weinig anders zijn dan een variatie op hun favoriete holle refrein: “Israel heeft het recht om kinderen levend te verbranden in de tenten die het zelf voor hen heeft opgezet, en het recht om ze dood te hongeren.”
In twintig maanden van genocide is er niets veranderd voor Duitslands machtselit. Ze steunden Israel toen het genocidale regime pasgeborene liet bevriezen of stikken in incubators. Ze accepteren vrijwillig dat het Israëlische leger Palestijnse kinderen bewust en doelbewust doodt, en sluiten hun ogen als ze van honger en dorst sterven.
Dit is het huidige Duitsland: een land zonder morele kompas of geweten, getroffen door een elite wiens stilzwijgen bij Israëlische misdaden al lang obsceen is geworden.
Maar hoewel het misschien lijkt alsof Duitse elites simpelweg wachten tot de genocide eindigt in de hoop dat alles weer normaal zal worden, heeft hun faustiaanse pact met het zionistische regime hen allen al medeplichtigen gemaakt. Nadat ze hun ziel verkocht hebben aan een genocidaal bestuur, zijn ze nu stil bij zijn orgie van vernietiging.
Toch onthult dit stilzwijgen van de elites onbedoeld wat het land zo zorgvuldig heeft geprobeerd te verbergen gedurende decennia.
Onverwerkt verleden
Duitsers groeien op met de overtuiging dat hun land de meest toegewijde verdediger van de mensenrechten en het internationaal recht is.
Van jongs af aan wordt hun verteld dat Duitsland een goed land is – een modeldemocratie die na de Tweede Wereldoorlog is ontstaan, met goed opgeleide burgers die hun betreurenswaardige verleden begrijpen en alles in het werk stellen om herhaling te voorkomen.
En ze geloven het, fervent.
Maar dit eigenbeeld is een van de grootste zelfbedrieglijkheden van het land. De denazificatie was hooguit oppervlakkig. De re-educatie werd geleid door de verkeerde leraren. En wat betreft het onder ogen zien van het koloniale erfgoed van het land, stond dat nooit op de agenda.
Een paar hoge nazi’s vervolgen in Neurenberg is geen garantie voor een volledige denazificatie van de samenleving of haar instituten. Zoals bekend, was er veel meer continuïteit na het fascisme dan Duitsland bereid is toe te geven.
Nog erger is het met de verdoezeling van Duitslands eigen koloniale misstanden, inclusief genocide. De witte supremacistsche wereldvisie die anderen dehumaniseerde en Nazisme inspireerde, is nooit serieus aangepakt.
Deze waarheden zijn buiten Duitslands collectieve herinnering gehouden, uit haar officiële discours, en zelfs uit haar herdenkingsrituelen. Ze zijn onuitspreekbaar.
En toch komt wat wordt onderdrukt uiteindelijk weer boven – of blijft het achtergrondmuziek voor alles wat een volk probeert te zijn en te doen.
In de jaren ’30 ontketende de nazi’s de onderdrukte sadistische neigingen die ze uit de Duitse koloniĂ«n hadden meegebracht. Vandaag de dag komt de decennialange onderdrukking van historische waarheid en minachting voor niet-witte levens weer boven in de genocide die wordt uitgevoerd door Duitslands moordlustige vrienden.
Terwijl Israël zijn vernietigingscampagne voortzet, worden Duitse elites gedwongen in de afgrond van hun eigen corruptie te kijken – en nog steeds verdedigen, financieren en bevorderen ze het misdrijf.
Wat hier wordt onthuld is de akelige waarheid: de duurzame kracht van Duitslands wit-supremacistische koloniale mindset, nu geïncarneerd in de elites’ viering van Palestijnse dood. Als de denazificatie, de re-educatie en de democratisering echt succesvol waren geweest, zou de taal en acties van het huidige zionistische regime alarmbellen doen afgaan.
Aankondiging van een Groot Israël; bombardementen en invallen in buurlanden; het voeren van totale oorlogen om een ander volk uit te roeien; het uitroepen van een “definitieve oplossing” in Gaza; het bestempelen van mensen als “dierlijke mensen”; het laten verhongeren en dorsten van een hele bevolking – dit alles zou Duitsers en hun elites moeten herinneren aan hun eigen geschiedenis, aan wat hun land ooit deed tegen anderen. Alleen als ze bereid zijn dat onder ogen te zien.
Als Duitse elites ook maar iets van verantwoordelijkheidsgevoel hadden – een geweten waardig die naam – dan zou de massale dood in Gaza en de vernietiging in de Westelijke Jordaanoever, Libanon, Jemen, Syrië en nu Iran, hen confronteren met het onverdraaglijke gewicht van de geschiedenis. Dat leed zou hen als een nachtmerrie achtervolgen en hen van hun slaap beroven.
In plaats daarvan slapen ze gerust en hechten zich aan Duitslands glorificatie van zionisme. Ze blijven de „trouwe onderdanen“ zoals beschreven door Heinrich Mann meer dan een eeuw geleden.
Weinig is veranderd. Duitse elites blijven onderdanig, angstig en gehoorzaam.
Politiek theater
Met de verkiezing van Friedrich Merz als kanselier heeft de obsceniteit van Duitse steun voor de Israëlische genocide nieuwe hoogtepunten bereikt.
Toen Merz president Isaac Herzog van de zionistische kolonie als zijn eerste officiële buitenlandse gast ontving, poseerden zij voor een gigantische foto binnen het kabinet. Het beeld toonde wat Israel tegenwoordig Livni Beach noemt – een plek die ze binnenkort samen zouden gaan bezoeken.
Uiteraard wordt de Duitse publieke opinie niet verteld dat Livni Beach ligt op de puinhopen van het Palestijnse dorp Hiribya, dat tijdens de Nakba van 1948 werd vernietigd en etnisch gezuiverd door zionistische milities.
Merz zal binnenkort op dat strand staan, genietend van de zon, zonder ook maar een moment na te denken over wie daar werden vermoord of verdreven.
En ook nu nog, terwijl het zionistische regime een illegale agressieoorlog voert tegen Iran, spreekt deze kanselier niet van een duidelijke schending van het internationaal recht. In plaats daarvan prijst hij de westerse kolonie en verklaart dat Israel “het vuile werk voor ons allemaal doet” – waarbij hij natuurlijk het Westen bedoelt.
Hoe obscener kunnen de handelingen van een Duitse kanselier zijn?
Ook in mei, op zijn eerste buitenlandse reis – die natuurlijk de nieuwe Duitse minister van Buitenlandse Zaken Johann Wadephul naar Israel bracht – schaarde hij zich, net als vele van zijn voorgangers, achter Israëlische leugenspropaganda.
Na het afleggen van het verplichte bezoek aan Yad Vashem, verklaarde Wadephul begrip te hebben voor Israëls besluit om humanitaire hulp te blokkeren voor uitgehongerde Palestijnen in Gaza, onder het voorwendsel dat Hamas de middelen zou kunnen misbruiken.
Opnieuw wordt de Duitse publieke opinie niet verteld dat, net als Livni Beach, ook Yad Vashem is gebouwd op de puinhopen van de Nakba. Zoals Palestijnse antropoloog Honaida Ghanim heeft gedocumenteerd:
Yad Vashem werd gebouwd op de gronden van Khirbet al-Hamama, openbare landen die behoorden tot het dorp Ein Karem – één van de grootste dorpen in het district Jeruzalem qua oppervlakte en bevolking, thuis voor 2.510 moslims en 670 christenen. In tegenstelling tot de meeste andere Palestijnse dorpen, zijn de huizen en andere structuren gespaard van demolitie – maar alleen nadat Arabische inwoners waren verdreven, werd hun terugkeer voorkomen en hun huizen werden bewoond door joden.
Desondanks blijft het bericht hetzelfde: vanwege Duitslands verleden zijn hun handen gebonden. De Palestijnen moeten verhongeren en dorsten – en de Duitse regering zal dit natuurlijk diep betreuren.
Elitecomplicitieit
In mei 2025 verbod de Evangelische Kerk in Duitsland, deel van het morele establishment van het land, een reizende tentoonstelling over de Nakba – en dat was niet eens over de huidige genocide – van haar tweemaal per jaar gehouden landelijke conventie.
Natuurlijk hadden ze geen probleem om de podium te bieden aan de afgezette genocide-apologet en -ontkenner Olaf Scholz. Maar tot op de dag van vandaag geen enkel woord van de Evangelische Kerk in Duitsland (EKD) over de zionistische genocide.
Op 24 mei 2025, terwijl kinderen verhongerden – en velen waren al dood – betoogde SĂĽddeutsche Zeitung, Duitslands belangrijkste liberale krant en zelfverklaarde “meningsleider”, dat Duitsland Israel niet zo hard kon bekritiseren als Canada, Frankrijk of het Verenigd Koninkrijk, uit angst ervan beschuldigd te worden de rug te keren tot een „getraumatiseerd volk“.
In typisch Duitse traditie maakte columnist Daniel Brossler zichzelf tot knecht van het misdrijf van de 21ste eeuw, door het oude zionistische propaganda te herhalen die Israel portretteert als het slachtoffer. Deze elite-journalist is bereid om geschiedenis op zijn kop te zetten.
Hij voegt zich bij de lange rij elites die gespecialiseerd zijn in het „verwijten aan het slachtoffer“ van zionistische koloniale onderdrukking en verklaart Israel getraumatiseerd, nodigend Duitse lezers uit om medelijden te tonen met een regime waarvan de joodse bevolking massaal steunt, en openlijk eist, de uitroeiing van alle Palestijnen.
Hoe oneerlijk-Duits kan iemand zijn?
Brossler keert niet alleen slachtoffer en dader om, maar verbergt – en rechtvaardigt dus – de decennia-lange traumatisering van Palestijnen in de Gazastrook, de Westelijke Jordaanoever, Oost-Jeruzalem en binnen de grenzen van 1948.
Het zijn de Palestijnen die dagelijks vernedering, belegering en brute oorlog hebben verdragen in een soort openluchtrechtsgebied, culminerend in de huidige genocidale campagne.
En dan zijn er nog Duitse academische elites – de onderdanige hoofden van haar „excellentie universiteiten“, waaronder Ludwig Maximilian Universiteit en de Technische Universiteit in München, en de Vrije Universiteit en Humboldt Universiteit in Berlijn – die iedereen het zwijgen opleggen die spreekt voor de slachtoffers van genocide.
Sommigen zijn zelfs zover gegaan om optredens te annuleren van Francesca Albanese, de VN-speciaalrapporteur over de mensenrechtensituatie in de bezette Palestijnse gebieden – een figuur die, in tegenstelling tot de Duitse elite, haar verantwoordelijkheden serieus neemt en spreekt tegen het stilzwijgen en de leugens van de machtigen.
Wat een afschuwelijke schande is het gedrag van deze universiteitsrectoren voor de Duitse wetenschap.
Alsof ze de geur van verbrand vlees van Palestijnse kinderen niet kunnen ruiken of hun kreten niet kunnen horen, doen Duitse elites precies wat Norman Finkelstein heeft veroordeeld: het gebruik maken van de Holocaust niet om haar slachtoffers te eren, maar om de genocide van het Palestijnse volk te rechtvaardigen.
Zoals hij het uitdrukte: “De grootste belediging van het geheugen van de Holocaust is niet het ontkennen ervan, maar het gebruiken ervan om de genocide van het Palestijnse volk te rechtvaardigen.”
Door op deze verwerpelijke manier de Holocaust te misbruiken, zijn Duitse elites volledig gefaald.
Ze hebben al hun geloofwaardigheid verloren en mogen nooit meer hun stem verheffen in naam van mensenrechten of humaniteit. Uit hun mond zullen deze waarden slechts hol klinken.
Deze witte elites zullen nooit hun stem verheffen voor niet-witte Palestijnen.
Ze rillen niet eens bij infanticide op bibliesche schaal. Hun stilzwijgen is oorverdovend. Walgelijk. Obsceen.
Dit is Duitslands nieuwe schuld.