Met veel trots hebben Surinamers die er elke keer bij zijn en het Surinaams voetbalelftal decennialang volgen, gekeken naar de laatste twee wedstrijden van Natio in de Gold Cup. Verliezen is niet het punt, omdat er in de sport verliezers moeten zijn. De vraag is waar landen in hun voetbalontwikkeling staan en op welke wijze ze met hun beschikbare vaardigheden en talent winnen of verliezen.
We hebben hier heel vaak kritiek gehad op de inzet van de nieuwe samenstelling van Natio, maar we moeten hier nu wel stellen dat we in de laatste wedstrijden van Natio, vooral de laatste twee, een heel strijdbaar team hebben gezien. Spelers hebben zich tot hun uiterste ingezet en hebben met niet alleen hun hoofd, maar ook met hun hart en ziel gespeeld. Ze hebben alles gegeven wat ze in zich hadden en daarbij ook de beste strategie gebruikt, en dan maakt het resultaat gezien de wedstrijden niet veel uit.
Trouwens, een wedstrijd op 2-0 houden tegen Mexico is een knappe prestatie voor een land dat nog op nummer 137 staat op de FIFA-ranglijst. Het team op 0-0 houden met bijna gelijk balbezit spreekt ook boekdelen.
In de Gold Cup moet gezegd worden dat Natio Surinamers wel trots heeft gemaakt. Suriname is een team dat in de lift is, maar het is nog niet waar het moet zijn. Het team heeft te maken met beperkte middelen vanuit de bond. Er worden heel weinig oefenwedstrijden gespeeld. Hoe de jongens tegemoet worden gekomen met onkostenvergoedingen is ook onbekend, evenals de verzekeringen.
Alle jongens zijn profspelers en het team wordt steeds jonger. Hoe jonger Natio wordt, hoe weerbaarder en in staat om op hoog niveau tot de laatste minuut te kunnen blijven acteren.
Costa Rica is een behoorlijk voetballand dat op verschillende WK’s de laatste tijd aanwezig is geweest. Het is een team dat op papier sterker is dan Suriname, maar het krachtsverschil tussen de twee landen is duidelijk kleiner aan het worden. Dat komt door vorderingen aan Surinaamse kant. Suriname stond in de wedstrijd tegen Costa Rica vrij vroeg op een 2-0 achterstand, maar toonde karakter en klasse door in de tweede helft met nog een kwartier te gaan, de stand om te buigen naar 2-3. Suriname is bijna even groot als de regionale top, maar die gelijkheid wordt bereikt met een lichte zware rek van het spelerspotentieel. Het moment dat de zaken naar het normale niveau gaan, krimpt de Surinaamse omvang en komt de nog heersende ongelijkheid zichtbaar naar buiten.
Suriname komt wel op het regionale topniveau. maar het vereist dan van iedereen meer dan 100%, en dat is in wedstrijden niet de hele tijd vol te houden.
Het team dat we nu hebben heeft loyale spelers die Natio nooit in de steek hebben gelaten. Er zijn oudere spelers die heel loyaal zijn en hun mannetje nog staan, maar onder druk kwetsbaar zijn. Het doorselecteren is een cinditio sine qua non in topvoetbal en het heeft schijn van een zekere meedogenloosheid, maar dat is niet om personen aangenaam of onaangenaam te zijn. Het doel is altijd het belang van het team en in het geval van Natio: het belang van Suriname.
Suriname heeft een team dat nu aanschuurt tegen de regionale top, maar het mist nog de individuele klasse en spelers die met een gewicht in het elftal komen. Suriname heeft 1 speler uit de Italiaanse Serie A: Ridgciano Haps. Suriname heeft ook Geraldo Becker van Real Sociedad uit de Spaanse Primera Division die niet aanwezig is. Over zijn afwezigheid is er heel weinig gezegd. Gyrano Kerk (Royal Antwerp België) en Myente Abena (Spartak Moskou) zijn de spelers die in relatief grotere competities in de hoogste divisie spelen. Er worden namen genoemd van spelers als Javairo Dilrosun (FC Los Angeles) en Doekhie (Union Berlin) die bereid zijn en in het team moeten aansluiten. Er zijn meer ‘Surinaamse’ spelers die de klasse van het team kunnen verhogen, maar die zijn of niet bereid voor Suriname te spelen of ze verwachten nog een oproeping te krijgen van Oranje.
Er zijn Surinaamse spelers die heel gerust en met trots met pensioen zullen gaan als ze maar 1 keer voor Oranje worden opgeroepen. Ze hoeven niet eens te spelen. Hun focus is logischerwijs gericht op het land waar ze wonen en oud zullen worden en hun kinderen zullen grootbrengen: Nederland. Ze willen aan dat land dienstbaar zijn en de goedkeuring en erkenning krijgen (als gekleurde Nederlander) van de mensen van dat land. Men wil zich ook altijd keurig, netjes en beschaafd gedragen, zodat het de goedkeuring van de originele bewoners van het land kan wegdragen.
Veel spelers weten niet wat ze zullen terugkrijgen als ze voor Suriname zullen spelen. Er is dus geen binding met Suriname en het Surinaamse volk. Men komt met dat volk niet in contact en is dit volk geen factor in hun leven. Vandaar dat de voorkeur nog ligt bij Oranje, alhoewel sommigen niet eens weten om ze er ooit zullen komen. In elk geval moeten we ons hoofd buigen voor de selectie die ons nu op de Gold Cup heel waardig heeft uitgedragen. Suriname heeft zich geprofileerd als een trots voetballand dat in staat is om met opgeheven hoofd te voetballen. We hebben nog een derde wedstrijd maar zijn in Gold Cup na 2 mooie wedstrijden uitgeschakeld.
Met de iets mindere Dominicaanse Republiek kan het resultaat misschien mee gaan tellen. De ogen zijn vooral gericht op de allerlaatste ronde om het WK te bereiken. Suriname kan het WK nu bereiken en als we de ondersteuning krijgen van de toppers dan kan men zeker met Suriname een WK gaan spelen. We hopen dat topspelers uit grote competities voor Suriname kiezen.