Er is een wrange waarheid die we maar zelden durven uitspreken. Maar vandaag wil ik het zeggen. Hardop. Zonder terughoudendheid.
In de geschiedenis van de politiek – en dat geldt wereldwijd, ook hier in Suriname – zijn het bijna nooit de politici die sterven door hun eigen beslissingen. Het zijn de burgers die bloeden. Het zijn wij.
De straatjongens die sneuvelen in vuile drugswarentjes gevoed door beleid.
De moeders die huilen om zonen die nooit thuiskwamen.
De vaders die sterven in armoede, terwijl anderen hun zakken vullen.
De jongeren die hun hoop verliezen in een systeem dat nooit echt voor hen bedoeld was.
Kijk goed om je heen. Wie zijn het die lijden wanneer de prijzen stijgen? Wie overleeft geen medische fouten omdat de zorg kapotbezuinigd is? Wie lopen in de zon om te demonstreren, worden beschoten, geslagen, doodgezwegen?
Zijn het de ministers? De DNA-leden? De partijleiders?
Nee. Zij zitten veilig. In airco. Achter geblindeerde ramen. Beveiligd. Beschermd. Betaald. Terwijl wij vechten om te overleven in een realiteit die zij gecreëerd hebben.
Ze spreken van nationale belangen, maar bedoelen hun eigen macht. Ze praten over offers, maar bedoelen onze levens. Ze roepen om rust, maar zaaien verdeeldheid. En als het uit de hand loopt? Dan zijn wij het die sterven. Niet zij.
En toch… blijven wij hen volgen. Verdedigen. Vechten voor hun eer. Alsof zij onze goden zijn.
Wanneer gaan wij beseffen dat ware leiders niet vluchten wanneer het heet wordt onder hun voeten? Dat echte liefde voor het volk betekent dat je eerst jezelf opoffert – niet de ander?
Misschien is het tijd om te stoppen met sterven voor hun belangen. En te beginnen met leven voor onze waarheid.
Laat deze zin nooit uit je hoofd gaan:
In de politiek zijn er altijd meer burgers gestorven dan politici.
En dat moet stoppen. Nu.
Preani Koendjbiharie