“Geef een politicus een vis en hij zal een dag eten. Leer een politicus vissen en hij maakt visvergunningen, heft belasting op je hengel, identificeert de vis als bedreigd en sluit je visplek.”
Deze scherpe observatie gaat viraal op sociale media, waar burgers hun frustratie uiten over wat zij zien als overdreven regulering door de overheid. De metafoor illustreert hoe goedbedoelde initiatieven van politici vaak uitmonden in bureaucratie, extra kosten en beperkingen voor de gemiddelde burger.
Van simpele oplossing naar complex probleem
Het begint eenvoudig: een politicus leert vissen en ziet kansen voor “verbetering”. Al snel volgen regels: een visvergunning om het water te betreden, belasting op hengels als “duurzaamheidsbijdrage”, en een onderzoek naar de visstand dat leidt tot restricties. Binnen de kortste keren is de favoriete visplek afgesloten wegens een “kwetsbaar ecosysteem”.
Critici wijzen op echte voorbeelden: vergunningen voor zonnepanelen, parkeertarieven in stadscentra, of strenge subsidievoorwaarden voor kleine ondernemers. “Alsof alles moet worden gereguleerd, gecontroleerd en belast,” verzucht een Twittergebruiker.
Politiek vs. praktijk
Voorstanders van regulering benadrukken het belang van natuurbehoud en eerlijke verdeling. Maar tegenstanders vinden dat politici vaak “oplossingen bedenken voor problemen die niet bestonden”, waardoor vrijheid en flexibiliteit verdwijnen.
De discussie roept de vraag op: Waar eindigt verantwoord beleid en begint betutteling? Voor nu lijkt één ding zeker: wie een politicus leert vissen, kan maar beter zijn hengel klaarleggen – voor de nieuwe regels komen.